Κρύβεται Μέσα Σου

Κρύβεται μέσα σου

σαν μια ήρεμη φλόγα

που δεν αφήνει τον άνεμο

να την κινήσει.

Η φωνή της είναι σιγανή

σε κάθε παύση της σκέψης σου.


Κάποιες στιγμές τη νιώθεις,

μια θαλπωρή,

όταν έρχεται σαν ήλιος

που τρυπάει τον χειμώνα σου.


Άλλες φορές,

σου δείχνει τα δόντια της.

Σε δαγκώνει από μέσα προς τα έξω,

γεμίζοντας το σώμα σου κενά,

καταδιώκοντάς σε

όταν αρνείσαι να τη δεις.


Μα όταν τη αγκαλιάσεις,

όταν πεις «ναι, υπάρχεις»,

σε ντύνει με λάμψη

και σε κάνει ολόκληρο.


Το όνομά της;

Ομορφιά.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Απ' το Χαρτί στο Άπειρο

Πήρε φτερά χαρισμένα,

φτιαγμένα από χαρτί.

Λευκά, εύθραυστα, υπάκουα.

Ψευδαίσθηση πτήσης

σε ουρανό ζωγραφισμένο

με κιμωλία.


Δεν υπήρχε άνεμος,

δεν πέταξε.

Το «γιατί» ζωγραφίστηκε στην όψη

καθώς κοίταζε τον ουρανό.


Αρνήθηκε να ξεχάσει.

Βούτηξε στη φωτιά,

το δέρμα ξεφλούδισε,

αφήνοντας πίσω

κάθε άγγιγμα και φόβο.


Τα φτερά έγιναν ατσάλι.

Κι έτσι πέρασε

πέρα απ' τη γραμμή,

εκεί όπου όρισε

τι θα πει ελευθερία.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Ήλιος στο νησί

Ο ήλιος ανυψώνεται

σαν κρίση συνείδησης.


Τίποτα δεν ξεφεύγει

οι χαραμάδες φανερώνονται

τα βλέμματα αποκαλύπτονται.


Το νησί γυμνό,

χωρίς σκιά

να υπερασπιστεί το ψέμα.


Ό,τι ειπώθηκε

ξεδιπλώθηκε στα βράχια

σαν ένα παλιό γράμμα

χωρίς παραλήπτη.


Ο ιδρώτας είναι ομολογία,

το φως καταθέτει.

Ο ήλιος φανερώνει,

δεν φωνάζει.


Κι όσοι είπαν «ποτέ»,

κι όσοι έκρυψαν το «πάντα»,

μένουν τώρα με λέξεις

που κάηκαν στις άκρες.


Σ’ αυτήν την αλήθεια,

όλα λάμπουν πιο δυνατά.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Λάβα

Ήταν γυναίκα

που δεν γεννήθηκε,

ξεχύθηκε.

Ξέσπασε από σπλάχνα σκοτεινά,

φορώντας το θυμό της σαν βελούδο καυτό.


Έκαιγε χωρίς να ζητά συγγνώμη.

Δεν πλησίαζες... σε έλιωνε.

Δεν την ήξερες... σε τύλιγε.


Όσο πιο πολύ την φοβούνταν,

τόσο πιο όμορφη γινόταν.

Κι όσο πάγωνε,

τόσο σκλήραινε.


Ένα άγγιγμα την εποχή της θέρμης

ήταν υπόσχεση.

Μα ένα άγγιγμα μετά

ήταν τιμωρία.


Έπειτα, έγινε τοπίο.

Σχήμα της ίδιας της αντοχής.

Φτιαγμένη για να περπατoύν επάνω της

και ποτέ ξανά να μην τους καίει.


Αλλά βαθιά μέσα της,

το μάγμα ανασαίνει.

Και περιμένει.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Σιωπηλό Μέτρο

Φύτεψε το σπόρο

χωρίς τύμπανα.

Ό,τι ανθίζει

δεν ζητά χειροκρότημα.


Ο άνεμος δεν ρωτά

ποιο φύλλο αξίζει πιο πολύ

καθώς όλα κινούνται.


Μίλα με τα έργα σου.

Άσε τους άλλους

να σκοντάφτουν

στις φωνές τους.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Κύκλος Χωρίς Προορισμό

Άγγιξε την οθόνη.

Το παρελθόν δεν διαθέτει παλέτα.

Κατακάθεται στο λευκό,

προβολή αδιάφορη

στο άδειο σημείο της αντίφασης.


Ένα σκαλοπάτι, κι άλλο ένα

και το σύννεφο χάνει

τη βαρύτητα της βροχής.

Η πόρτα παραμένει

ένα σχήμα χωρίς προορισμό.


Ποιο δάχτυλο χάραξε πρώτο

τη γραμμή στη σκόνη;

Ποια βεβαιότητα έκλεισε τα μάτια;


Μια σκιά διαστέλλεται

πάνω σε κάτι που έχει σβήσει

μα συνεχίζει να παγιδεύει το βλέμμα

όπως ο ψίθυρος που αιωρείται

σε ναό χωρίς παρελθόν.


Άγγιξε την οθόνη.

Θα νιώσεις το φως, διαφανές και άδειο,

να σε διασχίζει.


Μια σκέψη σε μορφή σκάλας

διαπερνά το σώμα.

Κι όταν η πόρτα χάνεται μέσα στο άχρονο

το χτες υποχωρεί

σαν κάποιος που επιτέλους

δεν χρειάζεται

να θυμάται.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου