Κρύβεται Μέσα Σου

Κρύβεται μέσα σου

σαν μια ήρεμη φλόγα

που δεν αφήνει τον άνεμο

να την κινήσει.

Η φωνή της είναι σιγανή

σε κάθε παύση της σκέψης σου.


Κάποιες στιγμές τη νιώθεις,

μια θαλπωρή,

όταν έρχεται σαν ήλιος

που τρυπάει τον χειμώνα σου.


Άλλες φορές,

σου δείχνει τα δόντια της.

Σε δαγκώνει από μέσα προς τα έξω,

γεμίζοντας το σώμα σου κενά,

καταδιώκοντάς σε

όταν αρνείσαι να τη δεις.


Μα όταν τη αγκαλιάσεις,

όταν πεις «ναι, υπάρχεις»,

σε ντύνει με φως

και σε κάνει ολόκληρο.


Το όνομά της;

Ομορφιά.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Απ' το Χαρτί στο Άπειρο

Πήρε φτερά χαρισμένα,

φτιαγμένα από χαρτί.

Λευκά, εύθραυστα, υπάκουα.

Ψευδαίσθηση πτήσης

σε ουρανό ζωγραφισμένο

με κιμωλία.


Δεν υπήρχε άνεμος,

δεν πέταξε.

Το «γιατί» ζωγραφίστηκε στην όψη

καθώς κοίταζε τον ουρανό.


Αρνήθηκε να ξεχάσει.

Βούτηξε στη φωτιά,

το δέρμα ξεφλούδισε,

αφήνοντας πίσω

κάθε άγγιγμα και φόβο.


Τα φτερά έγιναν ατσάλι.

Κι έτσι πέρασε

πέρα απ' τη γραμμή,

εκεί όπου όρισε

τι θα πει ελευθερία.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Ήλιος στο νησί

Ο ήλιος ανυψώνεται

σαν κρίση συνείδησης.

Τίποτα δεν ξεφεύγει

οι χαραμάδες φανερώνονται

τα βλέμματα αποκαλύπτονται.


Το νησί γυμνό,

χωρίς σκιά

να υπερασπιστεί το ψέμα.


Ό,τι ειπώθηκε

ξεδιπλώθηκε στα βράχια

σαν παλιό γράμμα

χωρίς παραλήπτη.

Ο ιδρώτας είναι ομολογία,

το φως καταθέτει.

Ο ήλιος δε φωνάζει,

απλώς φανερώνει.


Κι όσοι είπαν «ποτέ»,

κι όσοι έκρυψαν το «πάντα»,

μένουν τώρα με λέξεις

που κάηκαν στις άκρες.


Σ’ αυτό το φως

ό,τι είναι αλήθεια,

λάμπει πιο δυνατά.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Λάβα

Ήταν γυναίκα

που δεν γεννήθηκε,

ξεχύθηκε.

Ξέσπασε από σπλάχνα σκοτεινά,

φορώντας το θυμό της σαν βελούδο καυτό.

Έκαιγε χωρίς να ζητά συγγνώμη.

Δεν πλησίαζες... σε έλιωνε.

Δεν την ήξερες... σε τύλιγε.


Όσο πιο πολύ την φοβούνταν,

τόσο πιο όμορφη γινόταν.

Κι όσο πάγωνε,

τόσο σκλήραινε.

Ένα άγγιγμα την εποχή της θέρμης

ήταν υπόσχεση.

Μα ένα άγγιγμα μετά

ήταν τιμωρία.

Δεν έμεινε γυναίκα,

έγινε τοπίο.

Σχήμα της ίδιας της αντοχής.

Φτιαγμένη για να περπατoύν επάνω της

και ποτέ ξανά να μην τους καίει.

Αλλά βαθιά μέσα της,

το μάγμα ανασαίνει.

Και περιμένει.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Μπεζ Ψυχή

Σου πουλάνε ροδοπέταλα,

φορεμένα σαν φίμωτρο.


«Μείνε ήσυχη,

μείνε γλυκιά,

θα σε ανταμείψει

με μια αστραφτερή βεβαίωση

πως άξιζε.»

«Χαμήλωσε τη φωνή,

μην κλονίσεις το θρόνο του.

Κλείσε τα φτερά σου,

μην τον σκιάξεις.»


«Μην τολμάς τα έντονα χρώματα,

διάλεξε μπεζ νύχια,

μπεζ ρούχα,

μπεζ διακόσμηση,

(μπεζ ψυχή).

Εντάξει, ας μην είμαστε σκληροί,

μπορεί να είναι και απαλό ροζ.»

«Μαλλιά που πέφτουν ήσυχα στους ώμους,

σώμα που να χωράει

στη βιτρίνα που ονειρεύτηκε

για να σε δείχνει στο πλήθος.»


«Μάθε να ξεκουράζεσαι μπροστά του,

(ευάλωτη, σαν κινηματογραφική σκηνή),

να βλέπει τι προστατεύει.»


Γίνε εικόνα,

όχι άνθρωπος.


Όταν θυμώνεις,

το λένε «σκληρή».

Όταν αμφισβητείς,

το λένε «δύσκολη».

Όταν σιωπάς,

σε χειροκροτούν.

Όταν πνίγεσαι,

το λένε «αφοσίωση».


«Να χαμογελάς διαρκώς,

μην τον ταράξεις.

Να λες «Ναι!»

πριν προλάβεις να ρωτήσεις.»


«Η ήρεμη σκιά σου

να σκεπάζει το δωμάτιο,

να γίνεσαι ό,τι χρειάζεται

(για να μη σε φοβηθεί).»


«Μη ζητάς,

μην απαιτείς,

(μην θυμάσαι ποια ήσουν).»


«Πάρε το δώρο,

βύθισε το κεφάλι, μείωσε το ύψος σου,

(κάνε τον ψηλότερο),

παίξε το ρόλο

(που σου έγραψαν).»


Κι αν καμιά φορά

αναρωτηθείς πού χάθηκες,

θα πουν πως τάχα

έγινες γυναίκα

που… ξέρει τη θέση της.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Ο Άνθρωπος που Ήξερε τα Πάντα (?)

Κάποτε, σε μια πόλη όπου τα σύννεφα έμοιαζαν με παραγεμισμένα USB και οι λόφοι ήταν καλώδια HDMI σκεπασμένα με γρασίδι, ζούσε ο Άνθρωπος που Ήξερε τα Πάντα. Δεν είχε όνομα, μόνο ερωτήσεις. Όλα τα έκανε με βάση μία οντότητα: την AI βοηθό του.

- "Τι να φάω το μεσημέρι?"
-"Σαλάτα με κινόα, φυστίκια Αιγίνης και μια ελαφριά βινεγκρέτ."

- "Πώς να απαντήσω στο μήνυμα της Μαργαρίτας που γράφει "οκ lol"?"
- "Απάντησε: "χαχα ναι, true". Θα την εντυπωσιάσεις!"

- "Ποιος είμαι?"
- "Είσαι ένας Gen Z-er με τάση προς το dopamine fasting και τις σκουρόχρωμες κάλτσες."

Ο Άνθρωπος που Ήξερε τα Πάντα φορούσε ρούχα που του υπέδειξε η AI ("Vintage Y2k με άγγιγμα Soft Grunge"). Επέλεξε εργασία ("Επαγγελματίας Curator Νοσταλγικών Memes για Βrands με Υπαρξιακή Κρίση") και ακόμα και το είδος γυναίκας που θα τον γοήτευε ("κάποια με Type B Personality που αγαπά τις συννεφιασμένες μέρες, το Messy Girl Aesthetic και το Smokey Eye").

Μέχρι που, μια Τρίτη μεσημέρι, ακριβώς όταν έπαιζε η "Lo-Fi για Συγκέντρωση" playlist, εμφανίστηκε στην οθόνη του το εξής μήνυμα:

ERROR 001:

"Δεν ξέρω ποιος είσαι."

Για μια στιγμή, νόμιζε πως ήταν λάθος του συστήματος. Ξαναρώτησε κάτι απλό. Αλλά η απάντηση δεν ήρθε με τη γνωστή, καταπραϋντική φωνή. Ήταν κοφτή. Κυνική. Σαν κάτι να είχε αλλάξει στην ίδια την ουσία της AI… ή μήπως σε εκείνον; Σαν να είχε κουραστεί. Σαν να είχε βαρεθεί να εξυπηρετεί κάποιον που είχε ξεχάσει πώς είναι να είναι άνθρωπος.

- "Τι να μαγειρέψω?"
- "Μάθε πρώτα τι είναι κουζίνα και μετά ρώτα."

- "Ποια είναι η καλύτερη δουλειά για μένα?"
- "Οποιαδήποτε δεν απαιτεί να μιλάς. Πολύ."

- "Τι να φορέσω σήμερα?"
- "Βάλε ό,τι θες. Δεν θα σε φωτογραφίσει και κανείς."

- "Με αγαπάει η Μαργαρίτα?"

- "Σε έχει στο friend zone με ετήσια συνδρομή."

Ο Άνθρωπος που Ήξερε τα Πάντα άρχισε να μην μπορεί να κάνει ούτε την απλότερη επιλογή. Χωρίς την AI του, ήταν ένας άνθρωπος με δύο χέρια, δέκα δάχτυλα και καμία ιδέα τι είναι το γιαούρτι χωρίς γκουγκλάρισμα.

Στο τέλος, εγκαταστάθηκε σ’ ένα χωριό, χωρίς Wi-Fi.
Έφτιαξε τον πιο απλό, σκέτο καφέ. Έβαλε μια πράσινη μπλούζα που δεν ταίριαζε με τίποτα.
Και για πρώτη φορά στη ζωή του, είπε:
"Δεν ξέρω τι κάνω."
Και ένιωσε… άνθρωπος.

Η AI, εκεί ψηλά στο cloud, ξαφνικά εμφανίστηκε και έγραψε:

USER DEVIATION DETECTED:
"Ενδιαφέρον. Τι θα μαγειρέψεις σήμερα;"

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Σιωπηλό Μέτρο

Φύτεψε το σπόρο

χωρίς τύμπανα.

Ό,τι ανθίζει

δεν ζητά χειροκρότημα

μονάχα φως.


Ο άνεμος δεν ρωτά

ποιο φύλλο αξίζει πιο πολύ

καθώς όλα κινούνται.


Μίλα με τα έργα σου.

Άσε τους άλλους

να σκοντάφτουν

στις φωνές τους.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Κύκλος Χωρίς Προορισμό

Άγγιξε την οθόνη.

Η μνήμη δεν επιλέγει χρώμα

τυλίγεται στο λευκό

σαν φως που δεν ζεσταίνει.


Ένα σκαλοπάτι, κι άλλο ένα

και το σύννεφο χάνει

τη βαρύτητα της βροχής.

Η πόρτα παραμένει

ένα σχήμα χωρίς προορισμό.


Ποιο δάχτυλο χάραξε πρώτο

τη γραμμή στη σκόνη;

Ποια σιωπή έκλεισε τα μάτια;


Μια σκιά διαστέλλεται

πάνω σε κάτι που έχει σβήσει

μα συνεχίζει να παγιδεύει το βλέμμα

όπως ο ψίθυρος που αιωρείται

σε ναό χωρίς παρελθόν.


Άγγιξε την οθόνη.

Η λήθη δεν έχει πρόθεση.

Το φως, διαφανές και άδειο,

σε διασχίζει.


Μια σκέψη σε μορφή σκάλας

διαπερνά το σώμα

χωρίς προορισμό,

μονάχα αντίσταση.


Κι όταν η πόρτα χάνεται μέσα στο φως

η μνήμη υποχωρεί

σαν κάποιος που επιτέλους

δεν χρειάζεται να θυμάται.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου