Άγγιξε την οθόνη.
Η μνήμη δεν επιλέγει χρώμα
τυλίγεται στο λευκό
σαν φως που δεν ζεσταίνει.
Ένα σκαλοπάτι, κι άλλο ένα
και το σύννεφο χάνει
τη βαρύτητα της βροχής.
Η πόρτα παραμένει
ένα σχήμα χωρίς προορισμό.
Ποιο δάχτυλο χάραξε πρώτο
τη γραμμή στη σκόνη;
Ποια σιωπή έκλεισε τα μάτια;
Μια σκιά διαστέλλεται
πάνω σε κάτι που έχει σβήσει
μα συνεχίζει να παγιδεύει το βλέμμα
όπως ο ψίθυρος που αιωρείται
σε ναό χωρίς παρελθόν.
Άγγιξε την οθόνη.
Η λήθη δεν έχει πρόθεση.
Το φως, διαφανές και άδειο,
σε διασχίζει.
Μια σκέψη σε μορφή σκάλας
διαπερνά το σώμα
χωρίς προορισμό,
μονάχα αντίσταση.
Κι όταν η πόρτα χάνεται μέσα στο φως
η μνήμη υποχωρεί
σαν κάποιος που επιτέλους
δεν χρειάζεται να θυμάται.
Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου
