Άγγιξε την οθόνη.
Το παρελθόν δεν διαθέτει παλέτα.
Κατακάθεται στο λευκό,
προβολή αδιάφορη
στο άδειο σημείο της αντίφασης.
Ένα σκαλοπάτι, κι άλλο ένα
και το σύννεφο χάνει
τη βαρύτητα της βροχής.
Η πόρτα παραμένει
ένα σχήμα χωρίς προορισμό.
Ποιο δάχτυλο χάραξε πρώτο
τη γραμμή στη σκόνη;
Ποια βεβαιότητα έκλεισε τα μάτια;
Μια σκιά διαστέλλεται
πάνω σε κάτι που έχει σβήσει
μα συνεχίζει να παγιδεύει το βλέμμα
όπως ο ψίθυρος που αιωρείται
σε ναό χωρίς παρελθόν.
Άγγιξε την οθόνη.
Θα νιώσεις το φως, διαφανές και άδειο,
να σε διασχίζει.
Μια σκέψη σε μορφή σκάλας
διαπερνά το σώμα.
Κι όταν η πόρτα χάνεται μέσα στο άχρονο
το χτες υποχωρεί
σαν κάποιος που επιτέλους
δεν χρειάζεται
να θυμάται.
Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου
