Η Λύκαινα

Βραβευμένο με Έπαινο στους 40ους Πανελλήνιους Δελφικούς Αγώνες Ποίησης.

«Πρόσεχε, της είπαν,

μην υψώνεις τη φωνή σου,

μη γελάς δυνατά,

μην κοιτάζεις κατάματα».


Μα η νύχτα γέμιζε με βλέμματα,

μάτια γυάλινα,

χαμόγελα με σπασμένα δόντια.


Κάποτε ήταν ελάφι.

Έτρεχε ανάμεσα σε σπίτια με σβηστά φώτα,

ξυπόλυτη πάνω σε πέτρες,

κάτω από ουρανούς που δεν μίλησαν ποτέ.


Κι ύστερα, άγγιξε το αίμα της

με τα δάχτυλά της -

το ζέστανε,

το κράτησε σφιχτά,

το ένιωσε να καίει,

να παίρνει μορφή.


Και τότε, έγιναν τα πόδια της σκιές,

τα δόντια της φεγγάρια,

τα νύχια της σύρθηκαν βαθιά στη γη.


Έτσι γεννήθηκε η λύκαινα.


Περιπλανιέται στα πεζοδρόμια,

στις εισόδους των σπιτιών,

στις πόρτες που δεν άνοιξαν,

στα στόματα που βούιζαν κλειστά.


Δεν φωνάζει πια.

Δαγκώνει.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Τι Νόημα Έχει

Τι νόημα έχει ο χώρος

αν δεν αναδεύεται από βήματα;

Οι επιφάνειες μένουν αδρανείς,

σαν μια θάλασσα χωρίς ορίζοντα.


Τι νόημα έχει η αναπνοή

αν δεν κυκλοφορεί γύρω της παρουσία;

Τότε ο αέρας δεν είναι παρά μηχανισμός,

ένα διάφανο περίβλημα χωρίς γεύση.


Τι νόημα έχουν οι ήχοι

αν δεν συνδέονται με χροιά;

Τότε ο κόσμος ηχεί άτακτα,

χωρίς ρυθμό να τον συγκρατεί.


Τι νόημα έχουν οι αισθήσεις

αν δεν βρίσκουν σημείο να εστιάσουν;

Όταν η αφή δεν αγγίζει,

η όσφρηση δεν μοιράζεται,

η όραση δεν στέκεται στο βλέμμα.


Κάπου ανάμεσα στις λεπτομέρειες,

ένα πρόσωπο αναδύεται.

Η σκέψη το περιβάλλει,

οι μορφές το υπακούν.



Κι έτσι το ερώτημα

επιστρέφει διαρκώς:

Ποιο είναι το βάρος του κόσμου

χωρίς εκείνο το στίγμα

που νοηματοδοτεί;


Ίσως καμία εξήγηση

να μην είναι αρκετή.

Ίσως η ίδια η ύπαρξη

να είναι ένα ερώτημα σε αναμονή.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Ο Ξένος

Ω, εσείς οι ευγενικοί θεατές…

με τα χαμόγελα που δεν προλαβαίνουν να φανούν

και μένουν κλειδωμένα στον αέρα.


Είμαι ο Ξένος.

Το όνομά μου γραμμένο βιαστικά

στο περιθώριο μιας άδειας σελίδας.


Βλέπω στιγμές που μένουν μετέωρες.

Θραύσματα κίνησης.

Βλέμματα σκορπισμένα παντού,

παραδομένα στο κενό.


Η συνέχεια χάνεται πριν ζητηθεί.

Κανείς δεν το θυμάται.


Ω, εσείς οι ευγενικοί θεατές…

κρατήστε τον ρυθμό σας,

εγώ απλώς σημειώνω.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Η Καλύτερη Προσέγγιση

- Η καλύτερη προσέγγιση…

είπε εκείνος,

και οι λέξεις του κύλησαν αργά.


Εκείνη τον κοίταξε.

Μια στιγμιαία παύση,

ένα αίνιγμα που δεν χρειαζόταν λύση.


- Αυτή είναι;

τον ρώτησε.

Η φωνή της ήρεμη,

το βλέμμα της όμως διέγραφε σπείρες

ξεκλειδώνοντας κάτι που ο ίδιος

προστάτευε με γρίφους.


- Ίσως, ψιθύρισε εκείνος,

κι έστρεψε το βλέμμα αλλού.


Έπειτα έφυγε.

Το βήμα του χάθηκε.


Εκείνη έμεινε

σαν σκιά του χώρου,

με μάτια που ακόμη τον ακολουθούσαν

και με ένα αχνό χαμόγελο

να μετρά αντίστροφα.


Η απάντηση είχε ήδη δοθεί:

η τόλμη.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Χωρίς Δεσμά

Οι μέρες συρρικνώνονται,

οι σκιές επιμηκύνονται

δίχως να ζητούν άδεια.

Ο αέρας φέρει ψήγματα αλλαγής,

λεπτά ίχνη που εγγράφονται

στο δέρμα της ύπαρξης.


Οι εποχές αποσύρονται σιγά,

διαλύονται σε στρώματα,

παραχωρώντας το έδαφος σε κάτι αβέβαιο,

σε μια μετατόπιση που μοιάζει με αναπνοή γης.


Κάθε φθορά ανοίγει ένα κενό,

κάθε κενό προσκαλεί το άγνωστο.

Το άγνωστο μετατρέπεται σε έδαφος

όπου φυτρώνουν νέες λέξεις.



Τι είναι αυτό που επιστρέφει

κάθε φορά που η φύση ξεγυμνώνεται;

Τι κρύβεται στο άδειο περίβλημα

που αφήνουν πίσω τους οι εποχές;


Εκεί, στο μεσοδιάστημα,

εκεί όπου τίποτα έχει ακόμη στερεωθεί,

αναδύεται μια λέξη χωρίς δεσμά,

χωρίς ιδιοκτήτες,

χωρίς περίγραμμα.


Ελευθερία.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Η Γυάλινη Πόρτα

Μια επιφάνεια διάφανη αναστέλλει το βήμα τους,

οι μορφές διαλύονται σε ίριδες φωτός

και το βλέμμα, γυμνό από ονόματα,

γλιστρά επάνω στο ψυχρό γυαλί.


Εκεί, στην άκρη της σιωπής,

φαίνονται ολόκληροι.


Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Πυγολαμπίδα

Κρύπτη φτερών,

γυαλί που αντανακλά το μυστικό.

Απουσία χωρίς εξηγήσεις.

Επιστροφή απροειδοποίητη.


Η ανάσα της κυλά

μέσα από σχισμές σκότους.

Ρυθμοί ιδιωτικοί,

άγνωστοι στο μέτρο της αιωνιότητας.


Η μορφή της θολώνει.

Η παρουσία διαλύεται σε κόκκους αέρα,

απρόσιτη στην αφή,

ασύλληπτη στο περίγραμμα.


Αρκεί η αυτάρκεια.

Η απόλαυση να φλέγεται

χωρίς θεατές.


Η γλώσσα της ελευθερίας

γραμμένη σε σιωπηλά κύματα,

αναγνώσιμη μόνο

από εκείνη.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου