Τι νόημα έχει ο χώρος
αν δεν αναδεύεται από βήματα;
Οι επιφάνειες μένουν αδρανείς,
σαν μια θάλασσα χωρίς ορίζοντα.
Τι νόημα έχει η αναπνοή
αν δεν κυκλοφορεί γύρω της παρουσία;
Τότε ο αέρας δεν είναι παρά μηχανισμός,
ένα διάφανο περίβλημα χωρίς γεύση.
Τι νόημα έχουν οι ήχοι
αν δεν συνδέονται με χροιά;
Τότε ο κόσμος ηχεί άτακτα,
χωρίς ρυθμό να τον συγκρατεί.
Τι νόημα έχουν οι αισθήσεις
αν δεν βρίσκουν σημείο να εστιάσουν;
Όταν η αφή δεν αγγίζει,
η όσφρηση δεν μοιράζεται,
η όραση δεν στέκεται στο βλέμμα.
Κάπου ανάμεσα στις λεπτομέρειες,
ένα πρόσωπο αναδύεται.
Η σκέψη το περιβάλλει,
οι μορφές το υπακούν.
Κι έτσι το ερώτημα
επιστρέφει διαρκώς:
Ποιο είναι το βάρος του κόσμου
χωρίς εκείνο το στίγμα
που νοηματοδοτεί;
Ίσως καμία εξήγηση
να μην είναι αρκετή.
Ίσως η ίδια η ύπαρξη
να είναι ένα ερώτημα σε αναμονή.
Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου
