είπε εκείνος,
και οι λέξεις του κύλησαν αργά.
Εκείνη τον κοίταξε.
Μια στιγμιαία παύση,
ένα αίνιγμα που δεν χρειαζόταν λύση.
- Αυτή είναι;
τον ρώτησε.
Η φωνή της ήρεμη,
το βλέμμα της όμως διέγραφε σπείρες
ξεκλειδώνοντας κάτι που ο ίδιος
προστάτευε με γρίφους.
- Ίσως, ψιθύρισε εκείνος,
κι έστρεψε το βλέμμα αλλού.
Έπειτα έφυγε.
Το βήμα του χάθηκε.
Εκείνη έμεινε
σαν σκιά του χώρου,
με μάτια που ακόμη τον ακολουθούσαν
και με ένα αχνό χαμόγελο
να μετρά αντίστροφα.
Η απάντηση είχε ήδη δοθεί:
η τόλμη.
Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου
