Η θάλασσα ρέει σαν σκέψη αναπόδεικτη,
μια αδιάκοπη κίνηση που ενώνει το παρόν με το αόριστο
χωρίς να βιάζει, χωρίς να επιμένει
αλλά αφήνοντας τα πάντα να γλιστρούν
μέσα στον αέναο κύκλο της αναπνοής της.
Κάθε κύμα φέρει την υπόμνηση
ότι τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν,
ότι το νερό που σβήνει την ακτή είναι το ίδιο
που φτιάχνει την επόμενη.
Η συνέχεια; Ριζωμένη στη φύση,
σοφία παλαιότερη του αύριο
θυμίζοντας πως η φθορά και η ανανέωση
μοιράζονται το ίδιο πρόσωπο.
Το αεράκι προχωρά ως αγγελιαφόρος της μεταβολής
γλυκαίνει το πέρασμα
διαλύει τις μνήμες σε νέες διαστάσεις ρυθμού,
εκεί όπου το βάρος χάνει τον τόπο του.
όπου το εφήμερο αποκτά ειρήνη.
Έτσι, όποιος στέκεται απέναντι στη θάλασσα
μετατρέπεται σε μέρος του ίδιου ρεύματος.
Η ροή της εδραιώνεται στον πυρήνα
της προέλευσης μέσα στο αμετάβλητο,
εκεί όπου το παρόν αγγίζει το μεταίχμιο του άγνωστου.
Και από εκεί, μία παραίνεση μυστική αρχίζει:
να επιτρέπεις στο πέρασμα να σε αγγίζει
χωρίς να κρατάς τίποτα
χωρίς να οφείλεις να ανακαλύψεις σκοπό,
παρά μόνο να συμφιλιώνεσαι
με την κυκλική ανάπαυση του παντός.
Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου
