Το σώμα δεν προσεύχεται πια,
μόνο υψώνεται,
στη ρωγμή του ουρανού.
Στάχτη απ’ το άρρητο,
ο ήχος μιας συγγνώμης,
πριν ειπωθεί.
Μια πνοή που έγινε πηγή,
χωρίς βάρος,
χωρίς αρχή.
Και κάποιος,
ίσως θεός,
ίσως πληγή,
δεν ζητά,
υπάρχει.
Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου
