Ψυχρό ατσάλι στις σκιές των φωνών,
στιλέτα γλώσσας γλιστρούν στη σιωπή.
Δεν στάζει αίμα, μόνο ψύχος,
λεπτή τομή εκεί που το νόημα σπάει.
Μια κραυγή δίχως ήχο,
μισοσβησμένο άγγιγμα στην άκρη του νου.
Τα λόγια γεννιούνται νεκρά,
άχρωμα φαντάσματα στην άκρη των δαχτύλων.
Δεν μένει τίποτα,
μόνο ένα κενό που ξύνει το δέρμα,
μια διαδρομή από αόρατες πληγές,
και η σκιά μιας παύσης
που πάντα έρχεται πολύ αργά.
Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου
