«Ο κόσμος μου είναι πολύ μεγάλος για δύο,»
είπε,
και η φωνή της κύλησε
ανάμεσα σε δρόμους που δεν τελειώνουν.
Τα βήματά της έσβηναν τα δικά του,
ένα μονοπάτι που εκείνος δεν ήξερε πώς να διαβεί.
Εκείνος ήθελε το λίγο,
μια γωνιά να χωρέσουν μαζί.
Εκείνη ήταν θάλασσα,
απλωμένη πέρα από το βλέμμα του,
πέρα από τις μικρές επιθυμίες
που δεν χωρούσαν στην απεραντοσύνη της.
Δεν τον έβλεπε σαν εμπόδιο.
Ήταν ένα φως που δοκίμασε
να φωτίσει τη σκιά της,
μα εκείνη φορούσε το άπειρο
σαν δέρμα,
και οι ανάγκες του έμοιαζαν στενές,
σαν ένδυμα που δεν ήθελε πια να κρατήσει.
Τον άφησε εκεί,
μια φιγούρα ανάμεσα σε άλλες,
μικρός,
όχι γιατί δεν ήταν αρκετός,
αλλά γιατί εκείνη δεν έμαθε ποτέ
να γίνεται μισή.
Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου
