Φόρεσε τα μάτια της έγνοιας,
(μιας χρήσης - τα βρίσκεις δίπλα στα ψεύτικα δάκρυα)
ρώτησέ την πως τη λένε τρεις φορές,
για να φανεί πως το θυμάσαι.
Μίλησέ της για το παρελθόν σου
πληγωμένο, κινηματογραφικό.
Άσε την να πιστέψει πως είναι το "μετά".
Κι ύστερα…
Βγάλε τη μάσκα.
Ξέχνα το όνομά της.
Κάνε scroll στην ψυχή της
μόνο όταν νιώθεις μόνος.
Μίλα της με λέξεις-ξύλα,
άναψε τη φωτιά,
και φάε από εκείνη.
Μα πρόσεχε.
Μα πρόσεχε.
Δεν είναι αποστολή,
ούτε επιβράβευση για τη βαρεμάρα σου.
Κι όσο τη μειώνεις σε σώμα,
εκείνη θα φεύγει ως σκιά.
Με γοητεία πένθιμη
και βλέμμα που δεν σου ανήκει.
Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου
