Την είπαν όνειρο, μα ήταν πρόγραμμα.
Ένα δέρμα που φορτώθηκε
την επιθυμία του κόσμου.
Φόρεσε φως
που έδειχνε μόνο απ’ έξω.
Όλα με σειρά:
το γέλιο, το φιλί,
το ποτήρι στο δεξί χέρι
πάνω στο κατάστρωμα,
με φόντο έναν ήλιο που έδυε
πάνω σε χορηγούμενο πέλαγος.
Έμαθε να κοιτά
όπως τη δίδαξαν,
όχι για να δει,
αλλά για να φανεί.
Πέρασαν εποχές,
και εκείνη, μες στην εποχή της.
Καθρέφτες μέσα σε καθρέφτες,
πλαίσια μέσα σε πλαίσια,
και μια φωνή που ρωτούσε
τι αξίζει στ’ αλήθεια
όταν τίποτα δεν αφήνεται
να χαλάσει.
Όλοι γύρω της ήξεραν το σενάριο.
Δεν άκουγε κανείς.
Μόνο επαναλήψεις,
μόνο ρόλους σε σώματα χωρίς βάρος.
Μια φορά σκέφτηκε να φύγει απ’ τη σκηνή.
Μα είχε ξεχάσει αν υπάρχει πόρτα.
Ίσως και να μη χρειάζεται.
Ίσως το λάθος να είναι το μόνο ειλικρινές.
Ίσως η αγάπη να μην έχει κοινό.
Ίσως η σιωπή
να μην είναι αδυναμία,
μα απάντηση.
Ίσως οι νόμοι να φτιάχτηκαν
για να δοκιμάζεις αν αντέχεις
να τους αγνοήσεις.
Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου
