Η στάχτη δεν θυμάται το δέντρο
ούτε την ώρα της καύσης.
Στο κενό, οι μορφές χάνουν τα ονόματά τους
και οι ήχοι πέφτουν θραύσματα στο χώμα.
Ένα φως χωρίς κατεύθυνση
τρεμοπαίζει πίσω από τους καπνούς -
δεν υπάρχει χρόνος,
μόνο μετάβαση.
Οι κραυγές έγιναν αέρας,
οι υποσχέσεις αντανάκλαση
από παλιούς καθρέφτες.
Κάτι κινείται - όχι για να σωθεί
αλλά για να υπάρξει ξανά.
Η γη ανοίγει ρωγμές χωρίς θόρυβο
αφήνοντας χώρο για άγνωστο σπόρο.
Τα αόρατα χέρια
έχουν ήδη σπείρει τη σιωπή
στο λίκνο των πιθανοτήτων -
κανείς δεν τις καλεί
μα έρχονται δίχως να γνωρίζουν
πού πηγαίνουν
ούτε ποιοι τις περιμένουν.
Κι όμως, η ανάσα αλλάζει ρυθμό.
Χωρίς μορφή, δίχως εντολή
αναδύεται εκείνο
που δεν πέθανε ποτέ.
Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου
