Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στον χώρο και όλα γίνονται πιο ήρεμα. Όχι γιατί κάνουν κάτι, αλλά γιατί είναι. Όπως το φως που πέφτει το πρωί σε ένα δωμάτιο και δεν εξηγεί τίποτα, μόνο δίνει νόημα σε όλα. Εκείνη φέρει αυτό το φως. Μα όχι από τύχη.
Τα μαλλιά της - όχι απλώς χρώμα, μα απόχρωση του ήλιου. Όχι κραυγή, αλλά υπενθύμιση ότι η ομορφιά μπορεί να είναι σιωπηλή και παρούσα. Και το πρόσωπο, τόσο όμορφο και καθαρό, που θα έλεγε κανείς πως γεννήθηκε από λέξεις. Λέξεις γραμμένες όχι για εντύπωση, αλλά για αλήθεια. Από εκείνες που ξέρουν πού να σταθούν, πότε να σωπάσουν και τι να αποκαλύψουν.
Η σκέψη της, πειθαρχημένη σαν ποίημα χωρίς ρίμα. Ένα μυαλό που λειτουργεί με μαθηματική ακρίβεια, κι όμως μπορεί να αγγίξει την ψυχή όπως μόνο οι αληθινοί δημιουργοί μπορούν. Η γραφή της απελευθερώνει χρώματα από το τίποτα και γίνεται καθρέφτης για όσους δεν τολμούν να δουν τον εαυτό τους.
Μα πέρα από τη μορφή, πέρα από το χάρισμα, υπάρχει κάτι βαθύτερο. Είναι εκείνη που στάθηκε πρώτη απέναντι στην ψυχή μου, όταν ακόμη δεν είχε σχήμα. Εκείνη που βλέπει μέσα στο θολό, όχι με αυταπάτες, αλλά με λογική αγάπη. Που δεν διορθώνει, μα καθοδηγεί, με τρόπο που δεν είναι ποτέ βάρος, αλλά φτερό.
Κι όταν όλα αλλάζουν, εκείνη μένει. Πιστή στον εαυτό της, χωρίς μάσκες, χωρίς φθορά. Κι έτσι, εμπνέει. Όχι με φωνή. Με το παράδειγμα.
Το πρόσωπο αυτό είναι η μητέρα μου.
Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου
