Θολωμένοι καθρέφτες
ομίχλη που λησμονεί τον σκοπό της.
Το πέπλο γλιστρά,
κι ο θρόνος δεν αντέχει το βάρος της μορφής.
Σάρκα από χαρτί
γραμμένη με μελάνι ξένο.
Το κοινό αναστενάζει,
μα το πρόσωπο παραμένει άγνωστο.
Μάσκα στην άκρη της σκηνής
ακόμα ζεστή.
Η χορδή της λήθης τεντώνεται,
τραγούδι ανείπωτο.
Χορεύει η σκιά,
και δεν υπάρχει χειροκρότημα.
Μόνο ίχνη απ’ τον χρόνο,
μόνο στίγματα απ’ τη σκόνη της αυλαίας.
Στο τέλος,
κανείς δεν θυμάται το όνομα.
Μόνο το κενό.
Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου
