Δεν είναι σώμα,
είναι ρωγμή στον αέρα,
ανάμεσα στις λέξεις που χάθηκαν
πριν ειπωθούν.
Η παρουσία της χύνεται
σαν σκιά που δε ζητά φως,
μόνο ύπαρξη.
Αγκαλιάζει το κενό,
ένα άπειρο χωρίς όρια,
απαλό σαν στάχτη που δεν θυμάται τη φωτιά.
Χέρια από τίποτα-
πιάνουν κόσμους που διαλύονται
πριν τους αγγίξεις.
Δεν ακολουθεί μονοπάτια.
Είναι το χώμα που τα ξεθωριάζει,
η ανάσα που κυλά μέσα από σχισμές,
εκεί που το νόημα καταρρέει
για να γίνει ελευθερία.
Αόρατη,
κι όμως πυκνή σαν αλήθεια.
Απορροφά το βλέμμα,
σπάζει το χρόνο,
γίνεται αυτό που πάντα κρυβόταν:
η σιωπή που υπάρχει μόνο
για να ελευθερώνει.
Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου
