Φοράει «αρχές» από δερματίνη
και περπατάει με ήχο αποφάσεων.
Το βλέμμα του: ευαγγέλιο του Εαυτού,
γραμμένο σε σπασμένες ταμπέλες
που βρήκε στο παρελθόν των άλλων.
Μιλάει με προτάσεις-κονσέρβες,
με ημερομηνία λήξης
και γεύση από εξουσία.
Οι ιδέες του
φυλάσσονται δίπλα στα καθαριστικά,
στο κάτω ντουλάπι του μυαλού του.
«Η γυναίκα είναι για να…»
…
«…και όποια διαφωνεί,
δεν με σέβεται αρκετά.»
Έτσι λειτουργεί η Σχολή της Μιας Απόψεως.
Το πάτωμα της κουζίνας
δεν είναι αρκετά καθαρό
για να ακουμπήσει η μεγαλοσύνη του.
Τα άπλυτα πιάτα
είναι τεστ χαρακτήρα
που απέτυχες χωρίς να δώσεις.
Στις οθόνες του,
σκιάσεις θαυμασμού
και λέξεις που στάζουν ενθουσιασμό,
όχι για σένα,
για την αντανάκλασή του
στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου.
Ξυπνάει αργά,
όχι από ύπνο,
αλλά από τις σκέψεις
που δεν ήρθαν ποτέ.
Αν πεις «όχι»,
γίνεσαι σεμινάριο προς αποφυγή.
Αν πεις «ναι»,
είσαι εγκεκριμένη από το Μητρώο Κατανόησης.
«Θα σε κάνω Θεά,» είπε,
προσφέροντας ένα πλαστικό στέμμα
και έναν θρόνο από ρούχα
που δεν δίπλωσε ποτέ.
«Θα σε μάθω πώς να ζεις…»
αρκεί να ζήσεις λίγο λιγότερο εσύ.
Και τώρα,
πάλι μόνος.
Χορεύει στον καθρέφτη
με παρτιτούρες μεγαλείου,
στη μοναξιά που δεν παραδέχεται
και στη βεβαιότητα
πως το Σύμπαν του
θα 'ταν καλύτερο
αν είχε λιγότερες γυναίκες
που σκέφτονται.
Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου
