Sunday, June 22, 2025

Το Φως Του Αδικαιολόγητου


Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος που δεν ήθελε να νικήσει το σκοτάδι… ήθελε μονάχα να το κοιτάξει στα μάτια χωρίς φόβο. Δεν ήθελε να το πολεμήσει, ούτε να το δαμάσει, αλλά να το κατανοήσει. Του έδωσαν το όνομα ενός ποιητή, μα εκείνος προτίμησε τη σιωπή. Ανάμεσα σε πολέμους και παράλογες φωνές, έμαθε να ακούει τις εκρήξεις της συνείδησης πιο καθαρά απ’ τα τύμπανα του κόσμου.

Ο ήλιος δεν ήταν ποτέ απλώς φως για εκείνον, αλλά καταδίκη και αποκάλυψη. Όποιος τον είδε να περπατά στους δρόμους του Αλγερίου έλεγε ότι μιλούσε φορούσε το παράλογο σαν ένδυμα που δεν σκίζεται ποτέ. Δεν αναζήτησε θεούς, ούτε θεραπείες… αναζήτησε την τιμιότητα απέναντι στο τίποτα. Κι όταν ο κόσμος ζητούσε απαντήσεις, εκείνος απαντούσε με ερωτήματα.

Τον είπαν φιλόσοφο, τον βάφτισαν υπαρξιστή, τον αγκάλιασαν ως επαναστάτη. Μα ποτέ δεν θέλησε να είναι κάτι από όλα αυτά. Ήθελε απλώς να είναι ελεύθερος. Όχι ελεύθερος από δεσμά, μα ελεύθερος μέσα στη συνείδησή του. Πίστευε πως η μεγαλύτερη επανάσταση ξεκινά όταν κάποιος στέκεται ήσυχος, μέσα στον εαυτό του, και λέει: "Δεν καταλαβαίνω, αλλά συνεχίζω."

Ο άνθρωπος αυτός δίδαξε πως η ευτυχία δεν χρειάζεται λόγο, και πως το δίκαιο δεν είναι πάντα δυνατό. Μα μέσα στην ειλικρίνεια της αμφιβολίας του, άναψε φλόγες που ακόμα φωτίζουν όσους περπατούν μόνοι.

Γιατί η αληθινή θαύμα επιτυχία δεν γεννιέται από κατορθώματα ή νίκες. Γεννιέται από τη σιωπηλή γενναιότητα κάποιου που δεν ζήτησε ποτέ θαυμασμό.


Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου



Πάντα Σου Ανήκε

Κορίτσι με μαλλιά σαν καταρράκτες, μην μετράς τις παύσεις ενός ξένου ρολογιού. Οι δείκτες είναι γυάλινα φίδια, δεν αξίζει να ταΐζεις το δηλ...