Σταγόνες Σιωπής

Σταγόνες πέφτουν

στο μέτωπο, στα μάτια,

τρυπώνουν από τις ραφές του κρανίου

ψάχνουν το μαλακό σημείο

πίσω από τη γλώσσα.


Στάζουν μέσα στους λοβούς

μεθοδικά,

ακριβώς εκεί που πονάει.


Άλλαξε γνώμη,

σκουριασμένε εγκέφαλε…

μην είσαι τόσο φανατικά βέβαιος

για τόσα λίγα.


Εξάλλου

σε κουράζει να σκέφτεσαι,

ας το κάνουν άλλοι για σένα.

Ο καιρός εργάζεται αθόρυβα

πάνω στον εαυτό

που νόμιζες δικό σου.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Ο Κήπος της Κόκκινης Άνθισης

Ρόδα βαμμένα βαθιά

μέσα σε φως δίχως πηγή

ανασαίνουν ελεύθερα

στην υγρασία.


Ομίχλη σελίδων ανέγγιχτων

διασχίζει κορμούς και μέτωπα

γεμίζει το βλέμμα μου

με εικόνες κόκκινης άνθισης.


Το βήμα μου αφήνεται

πάνω σε χώμα ανεξήγητο

με τις γραμμές του ακόμα νωπές.

Δεν θα αγγίξω,

δεν θα κρίνω.


Αρκεί να παραμείνουν

εκεί, τα ρόδα

μέσα στην ομίχλη

μέσα στο ψύχος

μέσα σε μένα.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Tabula Ficta

Η πλάκα είναι παλιά

μα τα γράμματα νωπά.

Τα χάραξε κάποιος χτες…

ή κάποτε.

Ονομασίες προσεκτικά διαλεγμένες,

ημερομηνίες σαν σκιές

που ήξεραν πού να σταθούν.


Η αφήγηση ρέει

με σύνταξη ακριβή,

η γλώσσα φορεμένη

όπως φοριέται ένα άλλο πρόσωπο.

Ό,τι γράφει το tabula ficta

είναι ψέμα

κατασκευασμένο για ανάγνωση.


Καμία ερώτηση δεν προκύπτει

όταν όλα βρίσκονται

στη θέση τους.


Κι αν τύχει και ρωτήσεις:

ποιος; γιατί; πώς;

Θα στραφούν σε σένα

με ευγένεια,

σχεδόν τρυφερά.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Δεν Είμαι Καλή Στις Λέξεις

Δεν είμαι καλή στις λέξεις.

Γράφονται,

δεν μπορώ να το αρνηθώ.

Γλιστρούν στο χαρτί,

υπάρχουν πριν τις θελήσω,

τελειώνουν πριν τις καταλάβω.


Θα τις διαβάσεις,

κάποιες θα είναι δικές σου.

Ίσως να γελάσεις με μία,

να πιστέψεις μιαν άλλη,

να αναγνωρίσεις εμένα.


Όταν είσαι εκεί,

χάνεται η σειρά,

πέφτει η φωνή μέσα της.

Γλυκιά η σιωπή

μα και ξένη

όταν κάθε λέξη

υποκλίνεται

στο τίποτα.


Κι όμως, σου γράφω.


Γι’ αυτό λέω

δεν είμαι καλή στις λέξεις.

Μα αυτό δεν σημαίνει

ότι δεν είσαι

σε καθεμία.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Μείνε, Οκτώβρη

Μείνε, Οκτώβρη.

Να ξεβάψει λίγο το φως

να μουλιάσει η μέρα

να με βρει βροχή

εκεί που δεν φαίνομαι.


Ό,τι λάμπει

το είδα να σαπίζει από μέσα

με δόντια λευκά, χαμόγελα μισοφέγγαρα

και λέξεις στρογγυλές

που δεν πέφτουν ποτέ κάτω

μόνο κυλάνε, χωρίς βάρος,

χωρίς αντίκτυπο,

χωρίς δισταγμό για το πού θα πέσουν

ή ποιον θα αγγίξουν με την άκρη τους.


Εσύ φέρε λάσπη,

κι εκείνα τα σιωπηλά απογεύματα

που ό,τι μένει είναι αληθινό

και στάζει.


Σήμερα έμαθα πως η προσποίηση έχει ήλιο

και το φως του

είναι ευγενικό με τους αδιάφορους.


Εγώ μένω στη βροχή σου

να σβήσω το περίγραμμα

να ξεχαστώ

για να σωθώ.


Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Το Φεγγάρι Δεν Αρκεί

Την τίμησαν με αιωνιότητα,

τοποθέτησαν φεγγάρια

πάνω στο προσκεφάλι της.


Κι όμως,

Έμεινε ασυγκίνητη.

Έμαθε να λάμπει μόνη,

πλέκοντας στο σώμα της

τα γειτονικά αστέρια.


Βλέμμα καθαρό,

με σάρκα ιστορίας

και πνοή αλήθειας.

Είδε σύμβολα σαν θεατής,

μα δεν αγοράστηκε

από κανένα.


Της κρέμασαν το φεγγάρι

και εκείνη έβλεπε

την αδυναμία τους

να σταθούν απέναντί της.


Ομορφιά χωρίς υπενθύμιση,

χωρίς ανάγκη αναγνώρισης.

Αξία καθαρή

χωρίς αποδείξεις,

εντυπωσιάζεται μόνο

από ό,τι της μοιάζει.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Αποσύνθεση

Υποχώρηση γραμμών

φως άφωνο, άνευ κατεύθυνσης.


Μετάθεση ύλης

στο ανεπαίσθητο.


Διάταση χρόνου,

θερμότητα στα όρια του μηδενός.


Αποσύνθεση

και μέσα της,

η διαφάνεια των πάντων.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Κυκλική Ανάπαυση

Η θάλασσα ρέει σαν σκέψη αναπόδεικτη,

μια αδιάκοπη κίνηση που ενώνει το παρόν με το αόριστο

χωρίς να βιάζει, χωρίς να επιμένει

αλλά αφήνοντας τα πάντα να γλιστρούν

μέσα στον αέναο κύκλο της αναπνοής της.


Κάθε κύμα φέρει την υπόμνηση

ότι τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν,

ότι το νερό που σβήνει την ακτή είναι το ίδιο

που φτιάχνει την επόμενη.

Η συνέχεια; Ριζωμένη στη φύση,

σοφία παλαιότερη του αύριο

θυμίζοντας πως η φθορά και η ανανέωση

μοιράζονται το ίδιο πρόσωπο.


Το αεράκι προχωρά ως αγγελιαφόρος της μεταβολής

γλυκαίνει το πέρασμα

διαλύει τις μνήμες σε νέες διαστάσεις ρυθμού,

εκεί όπου το βάρος χάνει τον τόπο του.

όπου το εφήμερο αποκτά ειρήνη.


Έτσι, όποιος στέκεται απέναντι στη θάλασσα

μετατρέπεται σε μέρος του ίδιου ρεύματος.

Η ροή της εδραιώνεται στον πυρήνα

της προέλευσης μέσα στο αμετάβλητο,

εκεί όπου το παρόν αγγίζει το μεταίχμιο του άγνωστου.

Και από εκεί, μία παραίνεση μυστική αρχίζει:

να επιτρέπεις στο πέρασμα να σε αγγίζει

χωρίς να κρατάς τίποτα

χωρίς να οφείλεις να ανακαλύψεις σκοπό,

παρά μόνο να συμφιλιώνεσαι

με την κυκλική ανάπαυση του παντός.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Η Λύκαινα

Βραβευμένο με Έπαινο στους 40ους Πανελλήνιους Δελφικούς Αγώνες Ποίησης.

«Πρόσεχε, της είπαν,

μην υψώνεις τη φωνή σου,

μη γελάς δυνατά,

μην κοιτάζεις κατάματα».


Μα η νύχτα γέμιζε με βλέμματα,

μάτια γυάλινα,

χαμόγελα με σπασμένα δόντια.


Κάποτε ήταν ελάφι.

Έτρεχε ανάμεσα σε σπίτια με σβηστά φώτα,

ξυπόλυτη πάνω σε πέτρες,

κάτω από ουρανούς που δεν μίλησαν ποτέ.


Κι ύστερα, άγγιξε το αίμα της

με τα δάχτυλά της -

το ζέστανε,

το κράτησε σφιχτά,

το ένιωσε να καίει,

να παίρνει μορφή.


Και τότε, έγιναν τα πόδια της σκιές,

τα δόντια της φεγγάρια,

τα νύχια της σύρθηκαν βαθιά στη γη.


Έτσι γεννήθηκε η λύκαινα.


Περιπλανιέται στα πεζοδρόμια,

στις εισόδους των σπιτιών,

στις πόρτες που δεν άνοιξαν,

στα στόματα που βούιζαν κλειστά.


Δεν φωνάζει πια.

Δαγκώνει.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Τι Νόημα Έχει

Τι νόημα έχει ο χώρος

αν δεν αναδεύεται από βήματα;

Οι επιφάνειες μένουν αδρανείς,

σαν μια θάλασσα χωρίς ορίζοντα.


Τι νόημα έχει η αναπνοή

αν δεν κυκλοφορεί γύρω της παρουσία;

Τότε ο αέρας δεν είναι παρά μηχανισμός,

ένα διάφανο περίβλημα χωρίς γεύση.


Τι νόημα έχουν οι ήχοι

αν δεν συνδέονται με χροιά;

Τότε ο κόσμος ηχεί άτακτα,

χωρίς ρυθμό να τον συγκρατεί.


Τι νόημα έχουν οι αισθήσεις

αν δεν βρίσκουν σημείο να εστιάσουν;

Όταν η αφή δεν αγγίζει,

η όσφρηση δεν μοιράζεται,

η όραση δεν στέκεται στο βλέμμα.


Κάπου ανάμεσα στις λεπτομέρειες,

ένα πρόσωπο αναδύεται.

Η σκέψη το περιβάλλει,

οι μορφές το υπακούν.



Κι έτσι το ερώτημα

επιστρέφει διαρκώς:

Ποιο είναι το βάρος του κόσμου

χωρίς εκείνο το στίγμα

που νοηματοδοτεί;


Ίσως καμία εξήγηση

να μην είναι αρκετή.

Ίσως η ίδια η ύπαρξη

να είναι ένα ερώτημα σε αναμονή.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Ο Ξένος

Ω, εσείς οι ευγενικοί θεατές…

με τα χαμόγελα που δεν προλαβαίνουν να φανούν

και μένουν κλειδωμένα στον αέρα.


Είμαι ο Ξένος.

Το όνομά μου γραμμένο βιαστικά

στο περιθώριο μιας άδειας σελίδας.


Βλέπω στιγμές που μένουν μετέωρες.

Θραύσματα κίνησης.

Βλέμματα σκορπισμένα παντού,

παραδομένα στο κενό.


Η συνέχεια χάνεται πριν ζητηθεί.

Κανείς δεν το θυμάται.


Ω, εσείς οι ευγενικοί θεατές…

κρατήστε τον ρυθμό σας,

εγώ απλώς σημειώνω.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Η Καλύτερη Προσέγγιση

- Η καλύτερη προσέγγιση…

είπε εκείνος,

και οι λέξεις του κύλησαν αργά.


Εκείνη τον κοίταξε.

Μια στιγμιαία παύση,

ένα αίνιγμα που δεν χρειαζόταν λύση.


- Αυτή είναι;

τον ρώτησε.

Η φωνή της ήρεμη,

το βλέμμα της όμως διέγραφε σπείρες

ξεκλειδώνοντας κάτι που ο ίδιος

προστάτευε με γρίφους.


- Ίσως, ψιθύρισε εκείνος,

κι έστρεψε το βλέμμα αλλού.


Έπειτα έφυγε.

Το βήμα του χάθηκε.


Εκείνη έμεινε

σαν σκιά του χώρου,

με μάτια που ακόμη τον ακολουθούσαν

και με ένα αχνό χαμόγελο

να μετρά αντίστροφα.


Η απάντηση είχε ήδη δοθεί:

η τόλμη.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Χωρίς Δεσμά

Οι μέρες συρρικνώνονται,

οι σκιές επιμηκύνονται

δίχως να ζητούν άδεια.

Ο αέρας φέρει ψήγματα αλλαγής,

λεπτά ίχνη που εγγράφονται

στο δέρμα της ύπαρξης.


Οι εποχές αποσύρονται σιγά,

διαλύονται σε στρώματα,

παραχωρώντας το έδαφος σε κάτι αβέβαιο,

σε μια μετατόπιση που μοιάζει με αναπνοή γης.


Κάθε φθορά ανοίγει ένα κενό,

κάθε κενό προσκαλεί το άγνωστο.

Το άγνωστο μετατρέπεται σε έδαφος

όπου φυτρώνουν νέες λέξεις.



Τι είναι αυτό που επιστρέφει

κάθε φορά που η φύση ξεγυμνώνεται;

Τι κρύβεται στο άδειο περίβλημα

που αφήνουν πίσω τους οι εποχές;


Εκεί, στο μεσοδιάστημα,

εκεί όπου τίποτα έχει ακόμη στερεωθεί,

αναδύεται μια λέξη χωρίς δεσμά,

χωρίς ιδιοκτήτες,

χωρίς περίγραμμα.


Ελευθερία.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Η Γυάλινη Πόρτα

Μια επιφάνεια διάφανη αναστέλλει το βήμα τους,

οι μορφές διαλύονται σε ίριδες φωτός

και το βλέμμα, γυμνό από ονόματα,

γλιστρά επάνω στο ψυχρό γυαλί.


Εκεί, στην άκρη της σιωπής,

φαίνονται ολόκληροι.


Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Πυγολαμπίδα

Κρύπτη φτερών,

γυαλί που αντανακλά το μυστικό.

Απουσία χωρίς εξηγήσεις.

Επιστροφή απροειδοποίητη.


Η ανάσα της κυλά

μέσα από σχισμές σκότους.

Ρυθμοί ιδιωτικοί,

άγνωστοι στο μέτρο της αιωνιότητας.


Η μορφή της θολώνει.

Η παρουσία διαλύεται σε κόκκους αέρα,

απρόσιτη στην αφή,

ασύλληπτη στο περίγραμμα.


Αρκεί η αυτάρκεια.

Η απόλαυση να φλέγεται

χωρίς θεατές.


Η γλώσσα της ελευθερίας

γραμμένη σε σιωπηλά κύματα,

αναγνώσιμη μόνο

από εκείνη.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Πάντα Σου Ανήκε

Κορίτσι με μαλλιά σαν καταρράκτες,

μην μετράς τις παύσεις

ενός ξένου ρολογιού.

Οι δείκτες είναι γυάλινα φίδια,

δεν αξίζει να ταΐζεις το δηλητήριο τους

με την αναμονή σου.


Η φλόγα σου-

στάχτη που ζητά να γίνει έδαφος.

Και στο έδαφος αυτό

οι σπόροι που κουβαλάς

θα σκίσουν το πέπλο του χρόνου,

θα υψωθούν σε στεφάνι ανθισμένο

που πάντα σου ανήκε.

Τα αγκάθια θα αποσυρθούν μόνα τους,

θα γαζώσουν τα στόματα

που τρέφονται με ειρωνεία,

θα ράψουν σιωπή εκεί όπου νόμιζαν

πως σπέρνουν σκιά.


Κορίτσι από άνθη και πέτρα,

μην λυπάσαι τις προσδοκίες

που η κοινωνία ρίχνει σαν άμμο

πάνω σε φλόγα αναμμένη.

Εσύ είσαι ποτάμι που χαράζει δρόμους,

και το φως σου,

όταν ξεχυθεί αλύγιστο,

θα τυφλώσει όσους παρίσταναν

πως δεν το έβλεπαν.


Το στέμμα σου περιμένει.

Και είναι ήδη δικό σου.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Το Τέλος Της Σεζόν

Η συνήθεια ντύνεται με χρυσό,

και βγαίνει πασαρέλα

με βήματα αντιγράφου.


Οι ώρες στοιβάζονται

σαν κουρασμένα αποκόμματα,

κι όλοι χειροκροτούν

την ίδια πτώση.


Στο τέλος,

το μόνο που αλλάζει

είναι το χρώμα της πρόφασης.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Φρούδες Ελπίδες

Μετράς σκιές για να φανεί

πως το ύψος σου άλλαξε.


Ράβεις τίτλους

με κλωστές φαντασίας,

μια στολή

που δεν φορέθηκε ποτέ.


Δεν θα φτάσεις στη γραμμή.

Είναι χαραγμένη

σε γλώσσα που δεν μιλάς,

σε σύστημα αξιών

που δεν αντέχεις.


Κι όσο γυαλίζεις το περίβλημα,

τόσο το μέσα σου

μοιάζει με παλιό μέταλλο

σκουριασμένο

πριν καν χρησιμοποιηθεί.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Ροή Σε Ανοιχτό Ορίζοντα

Η μέρα λυγίζει

μεταλλικό φύλλο στον ήλιο,

αλλάζει σχήμα πριν το μάτι συνηθίσει.


Οι γραμμές των πραγμάτων

σπάνε σε χίλιες κατευθύνσεις,

η προσοχή γλιστρά

από πρόσωπο σε πρόσωπο,

νερό που βρίσκει

διαρκώς νέα κοίτη.


Η στιγμή είναι ανοιχτή,

χωράει κάθε πιθανότητα

και την αδειάζει αμέσως

στο επόμενο κύμα.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Μια Φούσκα

Ζήσε στο φίλτρο σου,

με παραλία για φόντο,

σιγή αναβλύζουσα για ήχο.


Μην αγγίζεις.

Θα σπάσεις το όνειρο

του διπλανού.


Εδώ δεν βρέχει.

Εδώ όλοι λάμπουν.


Χειροποίητη μοναξιά,

με ολίγη από παλάμη θεού

και λίγη χρυσόσκονη

για γαρνιτούρα.


Στην τελική;

Μια φούσκα είσαι κι εσύ.

Απλά

με λίγο πιο καλό φωτισμό.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Ασύμβατη Ανύψωση

Το φως διαπερνά.

ένας λευκός σχηματισμός στον αέρα

φαινόμενο φωτός και υγρασίας,

γεωμετρία σε κατάσταση έκστασης.


Το νερό πέφτει,

όπως πάντα.

Η αιωνιότητα επαναλαμβάνεται

χωρίς καμία συγκατάθεση.


Οι μορφές παρατηρούν,

ερμηνεύουν,

βρισκόμενες εκεί,

συμπτωματικά.


Ό,τι μοιάζει με θαύμα

είναι απλώς

μια κακή αντίληψη της φυσικής.


Και το σύμπαν

- όπως πάντα -

δεν συγκινείται.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Κρύβεται Μέσα Σου

Κρύβεται μέσα σου

σαν μια ήρεμη φλόγα

που δεν αφήνει τον άνεμο

να την κινήσει.

Η φωνή της είναι σιγανή

σε κάθε παύση της σκέψης σου.


Κάποιες στιγμές τη νιώθεις,

μια θαλπωρή,

όταν έρχεται σαν ήλιος

που τρυπάει τον χειμώνα σου.


Άλλες φορές,

σου δείχνει τα δόντια της.

Σε δαγκώνει από μέσα προς τα έξω,

γεμίζοντας το σώμα σου κενά,

καταδιώκοντάς σε

όταν αρνείσαι να τη δεις.


Μα όταν τη αγκαλιάσεις,

όταν πεις «ναι, υπάρχεις»,

σε ντύνει με λάμψη

και σε κάνει ολόκληρο.


Το όνομά της;

Ομορφιά.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Απ' το Χαρτί στο Άπειρο

Πήρε φτερά χαρισμένα,

φτιαγμένα από χαρτί.

Λευκά, εύθραυστα, υπάκουα.

Ψευδαίσθηση πτήσης

σε ουρανό ζωγραφισμένο

με κιμωλία.


Δεν υπήρχε άνεμος,

δεν πέταξε.

Το «γιατί» ζωγραφίστηκε στην όψη

καθώς κοίταζε τον ουρανό.


Αρνήθηκε να ξεχάσει.

Βούτηξε στη φωτιά,

το δέρμα ξεφλούδισε,

αφήνοντας πίσω

κάθε άγγιγμα και φόβο.


Τα φτερά έγιναν ατσάλι.

Κι έτσι πέρασε

πέρα απ' τη γραμμή,

εκεί όπου όρισε

τι θα πει ελευθερία.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Ήλιος στο νησί

Ο ήλιος ανυψώνεται

σαν κρίση συνείδησης.


Τίποτα δεν ξεφεύγει

οι χαραμάδες φανερώνονται

τα βλέμματα αποκαλύπτονται.


Το νησί γυμνό,

χωρίς σκιά

να υπερασπιστεί το ψέμα.


Ό,τι ειπώθηκε

ξεδιπλώθηκε στα βράχια

σαν ένα παλιό γράμμα

χωρίς παραλήπτη.


Ο ιδρώτας είναι ομολογία,

το φως καταθέτει.

Ο ήλιος φανερώνει,

δεν φωνάζει.


Κι όσοι είπαν «ποτέ»,

κι όσοι έκρυψαν το «πάντα»,

μένουν τώρα με λέξεις

που κάηκαν στις άκρες.


Σ’ αυτήν την αλήθεια,

όλα λάμπουν πιο δυνατά.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Λάβα

Ήταν γυναίκα

που δεν γεννήθηκε,

ξεχύθηκε.

Ξέσπασε από σπλάχνα σκοτεινά,

φορώντας το θυμό της σαν βελούδο καυτό.


Έκαιγε χωρίς να ζητά συγγνώμη.

Δεν πλησίαζες... σε έλιωνε.

Δεν την ήξερες... σε τύλιγε.


Όσο πιο πολύ την φοβούνταν,

τόσο πιο όμορφη γινόταν.

Κι όσο πάγωνε,

τόσο σκλήραινε.


Ένα άγγιγμα την εποχή της θέρμης

ήταν υπόσχεση.

Μα ένα άγγιγμα μετά

ήταν τιμωρία.


Έπειτα, έγινε τοπίο.

Σχήμα της ίδιας της αντοχής.

Φτιαγμένη για να περπατoύν επάνω της

και ποτέ ξανά να μην τους καίει.


Αλλά βαθιά μέσα της,

το μάγμα ανασαίνει.

Και περιμένει.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Σιωπηλό Μέτρο

Φύτεψε το σπόρο

χωρίς τύμπανα.

Ό,τι ανθίζει

δεν ζητά χειροκρότημα.


Ο άνεμος δεν ρωτά

ποιο φύλλο αξίζει πιο πολύ

καθώς όλα κινούνται.


Μίλα με τα έργα σου.

Άσε τους άλλους

να σκοντάφτουν

στις φωνές τους.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Κύκλος Χωρίς Προορισμό

Άγγιξε την οθόνη.

Το παρελθόν δεν διαθέτει παλέτα.

Κατακάθεται στο λευκό,

προβολή αδιάφορη

στο άδειο σημείο της αντίφασης.


Ένα σκαλοπάτι, κι άλλο ένα

και το σύννεφο χάνει

τη βαρύτητα της βροχής.

Η πόρτα παραμένει

ένα σχήμα χωρίς προορισμό.


Ποιο δάχτυλο χάραξε πρώτο

τη γραμμή στη σκόνη;

Ποια βεβαιότητα έκλεισε τα μάτια;


Μια σκιά διαστέλλεται

πάνω σε κάτι που έχει σβήσει

μα συνεχίζει να παγιδεύει το βλέμμα

όπως ο ψίθυρος που αιωρείται

σε ναό χωρίς παρελθόν.


Άγγιξε την οθόνη.

Θα νιώσεις το φως, διαφανές και άδειο,

να σε διασχίζει.


Μια σκέψη σε μορφή σκάλας

διαπερνά το σώμα.

Κι όταν η πόρτα χάνεται μέσα στο άχρονο

το χτες υποχωρεί

σαν κάποιος που επιτέλους

δεν χρειάζεται

να θυμάται.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Καλοκαίρι για Κανέναν

Άνθιζε στη σκιά του ήλιου.

Ήταν εκείνη που δεν έβγαζε

το παλτό από πάνω της

ούτε όταν οι μέρες φλέγονταν.


Τον συνάντησε

μια μέρα με υπερβολικό ήλιο

απ’ αυτές που καίνε τα μάτια.


Την σκέπασε.

Όπως κάνει το σύννεφο με τον ήλιο

όταν τον αγαπά πολύ

για να τον αφήσει να καεί.


Αντάλλαξαν μόνο παύσεις.

Μία αδράνεια πιο γνώριμη

απ’ την πνοή του θέρους.


Την είδε

σαν χειμώνα

που δεν του είχε δοθεί ακόμα

η ευκαιρία να ανθίσει.


Κι έτσι, για πρώτη φορά,

το καλοκαίρι έγινε

η πιο ψυχρή τους εποχή.


Δύο χειμώνες

που δεν ζεστάθηκαν από τον ήλιο

μα τον βρήκαν

ο ένας στα μάτια του άλλου.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Λευκή Καύση

Η στάχτη δεν θυμάται το δέντρο

ούτε την ώρα της καύσης.

Στο κενό, οι μορφές χάνουν τα ονόματά τους

και οι ήχοι πέφτουν θραύσματα στο χώμα.


Ένα φως χωρίς κατεύθυνση

τρεμοπαίζει πίσω από τους καπνούς.

Οι κραυγές έγιναν αέρας,

οι υποσχέσεις αντανάκλαση

από παλιά κάτοπτρα.


Κάτι κινείται

με σκοπό να υπάρξει ξανά.

Η γη ανοίγει ρωγμές χωρίς θόρυβο

αφήνοντας χώρο για άγνωστο σπόρο.


Τα αόρατα χέρια

έχουν ήδη σπείρει την αναβολή

στο λίκνο των πιθανοτήτων -

κανείς δεν τις καλεί

μα έρχονται δίχως να γνωρίζουν

πού πηγαίνουν

ούτε ποιοι τις περιμένουν.


Κι όμως, η ανάσα αλλάζει ρυθμό.

Χωρίς μορφή, δίχως εντολή

αναδύεται εκείνο

που δεν πέθανε ποτέ.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Απών

Ένα χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα, τόσο απαλό που έμοιαζε με ψίθυρο. Ήξερε ποιος ήταν πριν καν ανοίξει.

Η σιλουέτα του άντρα στεκόταν στον διάδρομο, μα το πρόσωπό του έμοιαζε κενό.

«Ήρθα να σου ζητήσω συγγνώμη...»

Εκείνη τον κοίταξε με μάτια που έβραζαν. Τα σημάδια στα χέρια της πονούσαν ακόμα... όμως το μυαλό της είχε πια ξεφύγει από την παγίδα του.

«Άργησες. Έχεις ήδη φύγει από τη ζωή μου», του έριξε μια τελευταία ματιά κλείνοντας την πόρτα αργά αλλά σταθερά.

Ο ήχος της κλειδαριάς ήταν η μόνη απάντηση που άκουσε.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Εκείνη Που Φωτίζει Το Αόρατο

Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στον χώρο και όλα γίνονται πιο ήρεμα... γιατί απλά είναι. Όπως το φως που πέφτει το πρωί σε ένα δωμάτιο και δεν εξηγεί τίποτα, μόνο δίνει νόημα σε όλα. Εκείνη φέρει αυτό το φως. Μα όχι από τύχη.

Τα μαλλιά της - απόχρωση του ήλιου. Υπενθύμιση ότι η ομορφιά μπορεί να είναι σιωπηλή και παρούσα. Και το πρόσωπο, τόσο όμορφο και καθαρό, που θα έλεγε κανείς πως γεννήθηκε από λέξεις. Λέξεις γραμμένες για αλήθεια. Από εκείνες που ξέρουν πού να σταθούν, πότε να σωπάσουν και τι να αποκαλύψουν.

Η σκέψη της, πειθαρχημένη σαν ποίημα χωρίς ρίμα. Ένα μυαλό που λειτουργεί με μαθηματική ακρίβεια, κι όμως μπορεί να αγγίξει την ψυχή όπως μόνο οι αληθινοί δημιουργοί μπορούν. Η γραφή της απελευθερώνει χρώματα από το τίποτα και γίνεται καθρέφτης για όσους δεν τολμούν να δουν τον εαυτό τους.

Μα πέρα από τη μορφή, πέρα από το χάρισμα, υπάρχει κάτι βαθύτερο. Είναι εκείνη που στάθηκε πρώτη απέναντι στην ψυχή μου, όταν ακόμη δεν είχε σχήμα. Εκείνη που βλέπει μέσα στο θολό με λογική αγάπη. Που καθοδηγεί με τρόπο ευαίσθητο σαν φτερό.

Κι όταν όλα αλλάζουν, εκείνη μένει. Πιστή στον εαυτό της, χωρίς μάσκες, χωρίς φθορά. Κι έτσι, εμπνέει. Με το παράδειγμα.

Το πρόσωπο αυτό είναι η μητέρα μου.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Η Νεράιδα της Σιγής

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κοριτσάκι που λεγόταν Μίρα. Η Μίρα δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο… ούτε βασιλικό αίμα, ούτε μαγικές δυνάμεις, ούτε καν κάποιο αξιοπρόσεκτο χόμπι. Ήταν απλώς εκεί. Όπως και όλοι οι άλλοι.

Μέχρι που εμφανίστηκε η Νεράιδα της Σιγής.

Ήταν μία απλή νεράιδα. Χωρίς φτερά, ή ραβδί, ή γκλίτερ. Είχε μόνο μια ιδιότητα: να εξαφανίζει ανθρώπους. Με ένα βλέμμα. «Πλούφ!», η δασκάλα της Μίρα. «Πλούφ!», ο ενοχλητικός γείτονας. «Πλούφ!», εκείνος που της έλεγε «μην κάθεσαι έτσι, δεν είναι σωστό».

Στην αρχή, η Μίρα φοβήθηκε. Ποιος μένει χωρίς κόσμο; Αλλά μετά, άκουσε για πρώτη φορά τον ήχο του δικού της βηματισμού. Και ήταν ωραίος.

Έφαγε παγωτό για μεσημεριανό. Έφτιαξε μια αυτοκρατορία από μαξιλάρια και ανακήρυξε τον εαυτό της Αυτοκράτειρα της Ξάπλας. Ζωγράφισε στον τοίχο, και ο τοίχος δεν διαμαρτυρήθηκε. Κοίταξε τον ουρανό και δεν της είπε κανείς να βάλει ζακέτα.

Η Νεράιδα της Σιγής δεν της μιλούσε ποτέ. Απλώς καθόταν ήσυχα, κάπου στη γωνία, σαν να περίμενε το επόμενο "πλουφ". Αλλά τελικά, δεν χρειάστηκε. Γιατί η Μίρα, χωρίς θόρυβο, χωρίς κοινό, έγινε κάτι πολύ πιο σπάνιο από ηρωίδα: έγινε ο εαυτός της.

Και τότε η Νεράιδα χαμογέλασε και «Πλούφ!» - εξαφανίστηκε κι αυτή!

Όμως αυτή τη φορά, η Μίρα δεν ήταν μόνη.

Ήταν ελεύθερη.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Σελήνη με Καρδιά LED

Ήταν πρόγραμμα.

Επιδερμική δομή που έφερε

την επιθυμία του κόσμου σαν φορτίο.


Εκτελούσε τα πάντα με σειρά:

το γέλιο, το φιλί,

το ποτήρι στο δεξί χέρι

με φόντο έναν ήλιο που έδυε

πάνω σε χορηγούμενο πέλαγος.


Έμαθε να κοιτά

όπως τη δίδαξαν.


Πέρασαν εποχές,

κι εκείνη, μες στην εποχή της.

Αντικρίσματα εντός αντικρισμάτων,

περιγράμματα μέσα σε παραλλαγές,

και μια φωνή που ρωτούσε

τι αξίζει στ’ αλήθεια

όταν τίποτα δεν αφήνεται

να χαλάσει.


Κάποτε σκέφτηκε να εγκαταλείψει τη σκηνή

μα η μνήμη ήταν ασταθής.

Υπήρξε άραγε πόρτα;


Ίσως και να μη χρειάζεται.

Ίσως το σφάλμα να είναι το μόνο ειλικρινές.

Ίσως η αγάπη να μην έχει κοινό.

Ίσως η σιωπή

να είναι απάντηση,

όχι αδυναμία.


Ίσως οι νόμοι να κατασκευάστηκαν

για να δοκιμάζεις αν αντέχεις

να τους αγνοήσεις.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Οδηγίες Χρήσης για έναν Άγγελο

Φόρεσε τα μάτια της έγνοιας,

(μιας χρήσης - τα βρίσκεις δίπλα στα ψεύτικα δάκρυα)

ρώτησέ την πως τη λένε τρεις φορές,

για να φανεί πως το θυμάσαι.


Μίλησέ της για το παρελθόν σου

πληγωμένο, κινηματογραφικό.

Άσε την να πιστέψει πως είναι το "μετά".

Κι ύστερα…

Βγάλε τη μάσκα.

Ξέχνα το όνομά της.

Κάνε scroll στην ψυχή της

μόνο όταν νιώθεις μόνος.


Μίλα της με λέξεις-ξύλα,

άναψε τη φωτιά,

και φάε από εκείνη.


Μα πρόσεχε.

Η παρουσία της δεν είναι αποστολή,

ούτε επιβράβευση για τη βαρεμάρα σου.


Κι όσο τη μειώνεις σε σώμα,

εκείνη θα φεύγει ως σκιά.

Με γοητεία πένθιμη

και βλέμμα που δεν σου ανήκει.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Αναίμακτον

Το σώμα υψώνεται

στη ρωγμή του ουρανού.

Στάχτη απ’ το άρρητο,

ο ήχος μιας συγγνώμης,

πριν ειπωθεί.


Μια πνοή που έγινε πηγή,

χωρίς βάρος,

χωρίς αρχή.


Και κάποιος,

ίσως θεός,

ίσως πληγή,

υπάρχει.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Μεταξύ Αφρού και Ύλης

Ένα χέρι από αλάτι

γλιστρά στις ρίζες του χρόνου.

Τα βράχια θυμούνται

ό,τι το κύμα προσποιείται πως ξεχνά.

Ο ήλιος ακολουθεί από απόσταση.

Ο ορίζοντας δεν υπόσχεται τίποτα,

είναι μόνο μια ρωγμή

στη συνείδηση του απείρου.


Μεταξύ Αφρού και Ύλης

γεννιούνται καράβια από σκιές

και ναυαγούν πριν καν υπάρξουν.


Ο αφρός διαγράφει την αμμουδιά.

Κάτι ξυπνά στον βυθό

που δεν ήταν ποτέ κοιμισμένο.

Κι εγώ, με τα πόδια χωμένα στην άμμο,

κρατώ μια θάλασσα που δε χωρά

ούτε τον εαυτό της.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Εκεί που το Φως Δεν Έχει Μορφή

Βαδίζει τώρα,

εκεί που το φως δεν έχει μορφή

ούτε σκοπό

μονάχα ανάσα.


Το χέρι που άγγιξε τη σκόνη

την ευλόγησε χωρίς να το ξέρει.

Άνθρωποι σκυφτοί,

σήκωσαν το κεφάλι.

Ένα βλέμμα που μιλούσε

σε γλώσσες πριν τις λέξεις.

Άνοιγε πόρτες,

για να μη μείνει κανείς απ’ έξω.


Και τώρα,

ένα πέπλο λευκό

στέκει στον αέρα,

ως παρουσία

που επιμένει.


Δίχως φωνή,

δίχως σώμα,

μα με την ουσία

όσων θέλησαν να αγαπήσουν

χωρίς όρους.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου