Κυκλική Ανάπαυση

Η θάλασσα ρέει σαν σκέψη αναπόδεικτη,
μια αδιάκοπη κίνηση που ενώνει το παρόν με το αόριστο
χωρίς να βιάζει, χωρίς να επιμένει
αλλά αφήνοντας τα πάντα να γλιστρούν

μέσα στον αέναο κύκλο της αναπνοής της.

Κάθε κύμα φέρει την υπόμνηση

ότι τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν,

ότι το νερό που σβήνει την ακτή είναι το ίδιο

που φτιάχνει την επόμενη.
Η συνέχεια; Ριζωμένη στη φύση,
σοφία παλαιότερη του χρόνου
θυμίζοντας πως η φθορά και η ανανέωση

μοιράζονται το ίδιο πρόσωπο.

Το αεράκι προχωρά ως αγγελιαφόρος της μεταβολής
γλυκαίνει το πέρασμα
διαλύει τις μνήμες σε νέες διαστάσεις ρυθμού,
εκεί όπου το βάρος χάνει τον τόπο του.
όπου το εφήμερο αποκτά ειρήνη.

Έτσι, όποιος στέκεται απέναντι στη θάλασσα
μετατρέπεται σε μέρος του ίδιου ρεύματος.
Η ροή της εδραιώνεται στο νόημα

της ύπαρξης μέσα στον χρόνο,
εκεί όπου το παρόν αγγίζει το μεταίχμιο του άγνωστου.
Και από εκεί, μία παραίνεση μυστική αρχίζει:

να επιτρέπεις στο πέρασμα να σε αγγίζει
χωρίς να κρατάς τίποτα
χωρίς να οφείλεις να ανακαλύψεις σκοπό,
παρά μόνο να συμφιλιώνεσαι

με την κυκλική ανάπαυση του παντός.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Η Λύκαινα

Βραβευμένο με Έπαινο στους 40ους Πανελλήνιους Δελφικούς Αγώνες Ποίησης.

«Πρόσεχε, της είπαν,

μην υψώνεις τη φωνή σου,

μη γελάς δυνατά,

μην κοιτάζεις κατάματα».


Μα η νύχτα γέμιζε με βλέμματα,

μάτια γυάλινα,

χαμόγελα με σπασμένα δόντια.


Κάποτε ήταν ελάφι.

Έτρεχε ανάμεσα σε σπίτια με σβηστά φώτα,

ξυπόλυτη πάνω σε πέτρες,

κάτω από ουρανούς που δεν μίλησαν ποτέ.


Κι ύστερα, άγγιξε το αίμα της

με τα δάχτυλά της -

το ζέστανε,

το κράτησε σφιχτά,

το ένιωσε να καίει,

να παίρνει μορφή.


Και τότε, έγιναν τα πόδια της σκιές,

τα δόντια της φεγγάρια,

τα νύχια της σύρθηκαν βαθιά στη γη.


Έτσι γεννήθηκε η λύκαινα.


Περιπλανιέται στα πεζοδρόμια,

στις εισόδους των σπιτιών,

στις πόρτες που δεν άνοιξαν,

στα στόματα που βούιζαν κλειστά.


Δεν φωνάζει πια.

Δαγκώνει.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Τι Νόημα Έχει

Τι νόημα έχει ο χώρος

αν δεν αναδεύεται από βήματα;

Οι επιφάνειες μένουν αδρανείς,

σαν θάλασσα χωρίς ορίζοντα.


Τι νόημα έχει η αναπνοή

αν δεν κυκλοφορεί γύρω της παρουσία;

Τότε ο αέρας δεν είναι παρά μηχανισμός,

ένα διάφανο περίβλημα χωρίς γεύση.


Τι νόημα έχουν οι ήχοι

αν δεν συνδέονται με χροιά;

Τότε ο κόσμος ηχεί άτακτα,

χωρίς ρυθμό να τον συγκρατεί.


Τι νόημα έχουν οι αισθήσεις

αν δεν βρίσκουν σημείο να εστιάσουν;

Όταν η αφή δεν αγγίζει,

η όσφρηση δεν μοιράζεται,

η όραση δεν στέκεται στο βλέμμα.


Κάπου ανάμεσα στις λεπτομέρειες,

ένα πρόσωπο αναδύεται

σαν σημείο αναφοράς που κανείς δεν όρισε

μα όλα γύρω του τείνουν προς αυτό.

Η σκέψη το περιβάλλει,

οι μορφές το υπακούν,

οι κινήσεις το περιμένουν.


Κι έτσι το ερώτημα

επιστρέφει διαρκώς:

ποιο είναι το βάρος του κόσμου

χωρίς εκείνη την κλίση,

χωρίς εκείνο το στίγμα

που νοηματοδοτεί;


Ίσως καμία εξήγηση

να μην είναι αρκετή.

Ίσως η ίδια η ύπαρξη

να είναι ένα ερώτημα σε αναμονή.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Ο Ξένος

Ω, εσείς οι ευγενικοί θεατές…

με τα χαμόγελα που δεν προλαβαίνουν να φανούν

και μένουν κλειδωμένα στον αέρα.


Είμαι ο Ξένος.

Το όνομά μου γραμμένο βιαστικά

στο περιθώριο μιας άδειας σελίδας.


Βλέπω στιγμές που μένουν μετέωρες.

Θραύσματα κίνησης.

Βλέμματα σκορπισμένα παντού,

παραδομένα στο κενό.


Η συνέχεια χάνεται πριν ζητηθεί.

Κανείς δεν το θυμάται.


Ω, εσείς οι ευγενικοί θεατές…

κρατήστε τον ρυθμό σας,

εγώ απλώς σημειώνω.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Η Καλύτερη Προσέγγιση

- Η καλύτερη προσέγγιση…

είπε εκείνος,

και οι λέξεις του κύλησαν αργά.


Εκείνη τον κοίταξε.

Μια στιγμιαία σιωπή,

ένα αίνιγμα που δεν χρειαζόταν λύση.


- Αυτή είναι;

τον ρώτησε.

Η φωνή της ήρεμη,

το βλέμμα της όμως διέγραφε σπείρες

ξεκλειδώνοντας κάτι που ο ίδιος

προστάτευε με γρίφους.


- Ίσως, ψιθύρισε εκείνος,

κι έστρεψε το βλέμμα αλλού.


Έπειτα έφυγε.

Το βήμα του χάθηκε.


Εκείνη έμεινε

σαν φως που στέκει

μέσα στη σκιά του χώρου,

με μάτια που ακόμη τον ακολουθούσαν

και με ένα αχνό χαμόγελο

να μετρά αντίστροφα.


Η απάντηση είχε ήδη δοθεί:

η τόλμη.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Χωρίς Δεσμά

Οι μέρες συρρικνώνονται,

το φως χαμηλώνει τον τόνο του,

οι σκιές επιμηκύνονται δίχως να ζητούν άδεια.

Ο αέρας φέρει ψήγματα αλλαγής,

λεπτά ίχνη που εγγράφονται

στο δέρμα του χρόνου.


Οι εποχές αποσύρονται σιγά,

διαλύονται σε στρώματα,

παραχωρώντας το έδαφος σε κάτι αβέβαιο,

σε μια μετατόπιση που μοιάζει με αναπνοή γης.


Κάθε φθορά ανοίγει ένα κενό,

κάθε κενό προσκαλεί το άγνωστο.

Το άγνωστο μετατρέπεται σε έδαφος

όπου φυτρώνουν νέες λέξεις.

Τι είναι αυτό που επιστρέφει

κάθε φορά που η φύση ξεγυμνώνεται;

Τι κρύβεται στο άδειο περίβλημα

που αφήνουν πίσω τους οι εποχές;


Εκεί, στο μεσοδιάστημα,

εκεί όπου τίποτα έχει ακόμη στερεωθεί,

αναδύεται μια λέξη χωρίς δεσμά,

χωρίς ιδιοκτήτες,

χωρίς περίγραμμα.

Ελευθερία.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Η Γυάλινη Πόρτα

Μια επιφάνεια διάφανη αναστέλλει το βήμα τους,

οι μορφές διαλύονται σε ίριδες φωτός

και το βλέμμα, γυμνό από ονόματα,

γλιστρά επάνω στο ψυχρό γυαλί.


Εκεί, στην άκρη της σιωπής,

φαίνονται ολόκληροι.


Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Πυγολαμπίδα

Κρύπτη φτερών

γυαλί που αντανακλά

το μυστικό.


Απουσία χωρίς εξηγήσεις.

Επιστροφή απροειδοποίητη.


Το φως της κυλά

μέσα από σχισμές σκότους.

Ρυθμοί ιδιωτικοί,

άγνωστοι στο μέτρο του χρόνου.


Η μορφή της θολώνει.

Η παρουσία διαλύεται σε κόκκους αέρα,

απρόσιτη στην αφή,

ασύλληπτη στο περίγραμμα.


Αρκεί η αυτάρκεια.

Η απόλαυση να φλέγεται

χωρίς θεατές.


Η γλώσσα της ελευθερίας

γραμμένη σε σιωπηλά κύματα,

αναγνώσιμη μόνο

από εκείνη.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Πάντα Σου Ανήκε

Κορίτσι με μαλλιά σαν καταρράκτες,

μην μετράς τις παύσεις

ενός ξένου ρολογιού.

Οι δείκτες είναι γυάλινα φίδια,

δεν αξίζει να ταΐζεις το δηλητήριο τους

με την αναμονή σου.


Η φλόγα σου δεν είναι λύχνος για δανεισμό,

είναι στάχτη που ζητά να γίνει έδαφος.

Και στο έδαφος αυτό

οι σπόροι που κουβαλάς

θα σκίσουν το πέπλο του χρόνου,

θα αναπτυχθούν σε στεφάνι ανθισμένο

που πάντα σου ανήκε.

Τα αγκάθια του θα αποσυρθούν μόνα τους,

θα γαζώσουν τα στόματα

που τρέφονται με ειρωνεία,

θα ράψουν σιωπή εκεί όπου νόμιζαν

πως σπέρνουν σκιά.


Κορίτσι από άνθη και πέτρα,

μην λυπάσαι τις προσδοκίες

που η κοινωνία ρίχνει σαν άμμο

πάνω σε φλόγα αναμμένη.

Εσύ είσαι ποτάμι που χαράζει δρόμους,

και το φως σου,

όταν ξεχυθεί αλύγιστο,

θα τυφλώσει όσους παρίσταναν

πως δεν το έβλεπαν.


Το στέμμα σου περιμένει.

Και είναι ήδη δικό σου.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Το Τέλος Της Σεζόν

Η συνήθεια ντύνεται με χρυσό,

και βγαίνει πασαρέλα

με βήματα αντιγράφου.


Οι ώρες στοιβάζονται

σαν κουρασμένα αποκόμματα,

κι όλοι χειροκροτούν

την ίδια πτώση.


Στο τέλος,

το μόνο που αλλάζει

είναι το χρώμα της πρόφασης.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Φρούδες Ελπίδες

Μετράς σκιές για να φανεί

πως το ύψος σου άλλαξε.


Ράβεις τίτλους

με κλωστές φαντασίας,

μια στολή

που δεν φορέθηκε ποτέ.


Δεν θα φτάσεις στη γραμμή

είναι χαραγμένη

σε γλώσσα που δεν μιλάς,

σε σύστημα αξιών

που δεν αντέχεις.


Κι όσο γυαλίζεις το περίβλημα,

τόσο το μέσα σου

μοιάζει με παλιό μέταλλο

σκουριασμένο

πριν καν χρησιμοποιηθεί.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Ροή Σε Ανοιχτό Ορίζοντα

Η μέρα λυγίζει

μεταλλικό φύλλο στον ήλιο,

αλλάζει σχήμα πριν το μάτι συνηθίσει.


Οι γραμμές των πραγμάτων

σπάνε σε χίλιες κατευθύνσεις,

η προσοχή γλιστρά

από πρόσωπο σε πρόσωπο,

νερό που βρίσκει

διαρκώς νέα κοίτη.


Η στιγμή είναι ανοιχτή,

χωράει κάθε πιθανότητα

και την αδειάζει αμέσως

στο επόμενο κύμα.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Μια Φούσκα

Ζήσε στο φίλτρο σου,

με παραλία για φόντο,

σιγή αναβλύζουσα για ήχο.


Μην αγγίζεις.

Θα σπάσεις το όνειρο

του διπλανού.


Εδώ δεν βρέχει.

Εδώ όλοι λάμπουν.


Χειροποίητη μοναξιά,

με ολίγη από παλάμη θεού

και λίγη χρυσόσκονη

για γαρνιτούρα.


Στην τελική;

Μια φούσκα είσαι κι εσύ.

Απλά

με λίγο πιο καλό φωτισμό.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Ασύμβατη Ανύψωση

Το φως δεν αποκαλύπτει τίποτα

μόνο διαπερνά.

Ένας λευκός σχηματισμός στον αέρα

δεν είναι άγγελος,

είναι γεωμετρία σε κατάσταση έκστασης.


Το νερό πέφτει,

όπως πάντα.

Η αιωνιότητα επαναλαμβάνεται

χωρίς καμία συγκατάθεση.

Οι μορφές παρατηρούν,

ερμηνεύουν,

βρισκόμενες εκεί,

συμπτωματικά.

Ό,τι μοιάζει με θαύμα

είναι απλώς

μια κακή αντίληψη της φυσικής.

Το βλέμμα τους δεν είναι δέηση.

Είναι διάλειμμα.

Και το σύμπαν

- όπως πάντα -

δεν συγκινείται.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Κρύβεται Μέσα Σου

Κρύβεται μέσα σου

σαν μια ήρεμη φλόγα

που δεν αφήνει τον άνεμο

να την κινήσει.

Η φωνή της είναι σιγανή

σε κάθε παύση της σκέψης σου.


Κάποιες στιγμές τη νιώθεις,

μια θαλπωρή,

όταν έρχεται σαν ήλιος

που τρυπάει τον χειμώνα σου.


Άλλες φορές,

σου δείχνει τα δόντια της.

Σε δαγκώνει από μέσα προς τα έξω,

γεμίζοντας το σώμα σου κενά,

καταδιώκοντάς σε

όταν αρνείσαι να τη δεις.


Μα όταν τη αγκαλιάσεις,

όταν πεις «ναι, υπάρχεις»,

σε ντύνει με φως

και σε κάνει ολόκληρο.


Το όνομά της;

Ομορφιά.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Απ' το Χαρτί στο Άπειρο

Πήρε φτερά χαρισμένα,

φτιαγμένα από χαρτί.

Λευκά, εύθραυστα, υπάκουα.

Ψευδαίσθηση πτήσης

σε ουρανό ζωγραφισμένο

με κιμωλία.


Δεν υπήρχε άνεμος,

δεν πέταξε.

Το «γιατί» ζωγραφίστηκε στην όψη

καθώς κοίταζε τον ουρανό.


Αρνήθηκε να ξεχάσει.

Βούτηξε στη φωτιά,

το δέρμα ξεφλούδισε,

αφήνοντας πίσω

κάθε άγγιγμα και φόβο.


Τα φτερά έγιναν ατσάλι.

Κι έτσι πέρασε

πέρα απ' τη γραμμή,

εκεί όπου όρισε

τι θα πει ελευθερία.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Ήλιος στο νησί

Ο ήλιος ανυψώνεται

σαν κρίση συνείδησης.

Τίποτα δεν ξεφεύγει

οι χαραμάδες φανερώνονται

τα βλέμματα αποκαλύπτονται.


Το νησί γυμνό,

χωρίς σκιά

να υπερασπιστεί το ψέμα.


Ό,τι ειπώθηκε

ξεδιπλώθηκε στα βράχια

σαν παλιό γράμμα

χωρίς παραλήπτη.

Ο ιδρώτας είναι ομολογία,

το φως καταθέτει.

Ο ήλιος δε φωνάζει,

απλώς φανερώνει.


Κι όσοι είπαν «ποτέ»,

κι όσοι έκρυψαν το «πάντα»,

μένουν τώρα με λέξεις

που κάηκαν στις άκρες.


Σ’ αυτό το φως

ό,τι είναι αλήθεια,

λάμπει πιο δυνατά.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Λάβα

Ήταν γυναίκα

που δεν γεννήθηκε,

ξεχύθηκε.

Ξέσπασε από σπλάχνα σκοτεινά,

φορώντας το θυμό της σαν βελούδο καυτό.

Έκαιγε χωρίς να ζητά συγγνώμη.

Δεν πλησίαζες... σε έλιωνε.

Δεν την ήξερες... σε τύλιγε.


Όσο πιο πολύ την φοβούνταν,

τόσο πιο όμορφη γινόταν.

Κι όσο πάγωνε,

τόσο σκλήραινε.

Ένα άγγιγμα την εποχή της θέρμης

ήταν υπόσχεση.

Μα ένα άγγιγμα μετά

ήταν τιμωρία.

Δεν έμεινε γυναίκα,

έγινε τοπίο.

Σχήμα της ίδιας της αντοχής.

Φτιαγμένη για να περπατoύν επάνω της

και ποτέ ξανά να μην τους καίει.

Αλλά βαθιά μέσα της,

το μάγμα ανασαίνει.

Και περιμένει.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Ο Άνθρωπος που Ήξερε τα Πάντα (?)

Κάποτε, σε μια πόλη όπου τα σύννεφα έμοιαζαν με παραγεμισμένα USB και οι λόφοι ήταν καλώδια HDMI σκεπασμένα με γρασίδι, ζούσε ο Άνθρωπος που Ήξερε τα Πάντα. Δεν είχε όνομα, μόνο ερωτήσεις. Όλα τα έκανε με βάση μία οντότητα: την AI βοηθό του.

- "Τι να φάω το μεσημέρι?"
-"Σαλάτα με κινόα, φυστίκια Αιγίνης και μια ελαφριά βινεγκρέτ."

- "Πώς να απαντήσω στο μήνυμα της Μαργαρίτας που γράφει "οκ lol"?"
- "Απάντησε: "χαχα ναι, true". Θα την εντυπωσιάσεις!"

- "Ποιος είμαι?"
- "Είσαι ένας Gen Z-er με τάση προς το dopamine fasting και τις σκουρόχρωμες κάλτσες."

Ο Άνθρωπος που Ήξερε τα Πάντα φορούσε ρούχα που του υπέδειξε η AI ("Vintage Y2k με άγγιγμα Soft Grunge"). Επέλεξε εργασία ("Επαγγελματίας Curator Νοσταλγικών Memes για Βrands με Υπαρξιακή Κρίση") και ακόμα και το είδος γυναίκας που θα τον γοήτευε ("κάποια με Type B Personality που αγαπά τις συννεφιασμένες μέρες, το Messy Girl Aesthetic και το Smokey Eye").

Μέχρι που, μια Τρίτη μεσημέρι, ακριβώς όταν έπαιζε η "Lo-Fi για Συγκέντρωση" playlist, εμφανίστηκε στην οθόνη του το εξής μήνυμα:

ERROR 001:

"Δεν ξέρω ποιος είσαι."

Για μια στιγμή, νόμιζε πως ήταν λάθος του συστήματος. Ξαναρώτησε κάτι απλό. Αλλά η απάντηση δεν ήρθε με τη γνωστή, καταπραϋντική φωνή. Ήταν κοφτή. Κυνική. Σαν κάτι να είχε αλλάξει στην ίδια την ουσία της AI… ή μήπως σε εκείνον; Σαν να είχε κουραστεί. Σαν να είχε βαρεθεί να εξυπηρετεί κάποιον που είχε ξεχάσει πώς είναι να είναι άνθρωπος.

- "Τι να μαγειρέψω?"
- "Μάθε πρώτα τι είναι κουζίνα και μετά ρώτα."

- "Ποια είναι η καλύτερη δουλειά για μένα?"
- "Οποιαδήποτε δεν απαιτεί να μιλάς. Πολύ."

- "Τι να φορέσω σήμερα?"
- "Βάλε ό,τι θες. Δεν θα σε φωτογραφίσει και κανείς."

- "Με αγαπάει η Μαργαρίτα?"

- "Σε έχει στο friend zone με ετήσια συνδρομή."

Ο Άνθρωπος που Ήξερε τα Πάντα άρχισε να μην μπορεί να κάνει ούτε την απλότερη επιλογή. Χωρίς την AI του, ήταν ένας άνθρωπος με δύο χέρια, δέκα δάχτυλα και καμία ιδέα τι είναι το γιαούρτι χωρίς γκουγκλάρισμα.

Στο τέλος, εγκαταστάθηκε σ’ ένα χωριό, χωρίς Wi-Fi.
Έφτιαξε τον πιο απλό, σκέτο καφέ. Έβαλε μια πράσινη μπλούζα που δεν ταίριαζε με τίποτα.
Και για πρώτη φορά στη ζωή του, είπε:
"Δεν ξέρω τι κάνω."
Και ένιωσε… άνθρωπος.

Η AI, εκεί ψηλά στο cloud, ξαφνικά εμφανίστηκε και έγραψε:

USER DEVIATION DETECTED:
"Ενδιαφέρον. Τι θα μαγειρέψεις σήμερα;"

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Σιωπηλό Μέτρο

Φύτεψε το σπόρο

χωρίς τύμπανα.

Ό,τι ανθίζει

δεν ζητά χειροκρότημα

μονάχα φως.


Ο άνεμος δεν ρωτά

ποιο φύλλο αξίζει πιο πολύ

καθώς όλα κινούνται.


Μίλα με τα έργα σου.

Άσε τους άλλους

να σκοντάφτουν

στις φωνές τους.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Κύκλος Χωρίς Προορισμό

Άγγιξε την οθόνη.

Η μνήμη δεν επιλέγει χρώμα

τυλίγεται στο λευκό

σαν φως που δεν ζεσταίνει.


Ένα σκαλοπάτι, κι άλλο ένα

και το σύννεφο χάνει

τη βαρύτητα της βροχής.

Η πόρτα παραμένει

ένα σχήμα χωρίς προορισμό.


Ποιο δάχτυλο χάραξε πρώτο

τη γραμμή στη σκόνη;

Ποια σιωπή έκλεισε τα μάτια;


Μια σκιά διαστέλλεται

πάνω σε κάτι που έχει σβήσει

μα συνεχίζει να παγιδεύει το βλέμμα

όπως ο ψίθυρος που αιωρείται

σε ναό χωρίς παρελθόν.


Άγγιξε την οθόνη.

Η λήθη δεν έχει πρόθεση.

Το φως, διαφανές και άδειο,

σε διασχίζει.


Μια σκέψη σε μορφή σκάλας

διαπερνά το σώμα

χωρίς προορισμό,

μονάχα αντίσταση.


Κι όταν η πόρτα χάνεται μέσα στο φως

η μνήμη υποχωρεί

σαν κάποιος που επιτέλους

δεν χρειάζεται να θυμάται.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Καλοκαίρι για Κανέναν

Δεν έλιωνε στον ήλιο.

Άνθιζε στη σκιά του.

Ήταν εκείνη που δεν έβγαζε

το παλτό από πάνω της

ούτε όταν οι μέρες φλέγονταν.


Τον συνάντησε

μια μέρα με υπερβολικό φως

απ’ αυτές που καίνε τα μάτια,

όχι την καρδιά.


Κι όμως, δεν την ζέστανε.

Την σκέπασε.

Όπως κάνει το σύννεφο με τον ήλιο

όταν τον αγαπά πολύ

για να τον αφήσει να καεί.


Δεν αντάλλαξαν λέξεις.

Μόνο παύσεις.

Μία σιωπή πιο γνώριμη

απ’ την πνοή του θέρους.


Την είδε

όχι όπως την έβλεπαν οι άλλοι

αλλά σαν χειμώνα

που δεν του είχε δοθεί ακόμα

η ευκαιρία να ανθίσει.

Κι έτσι, για πρώτη φορά,

το καλοκαίρι έγινε

η πιο ψυχρή τους εποχή.

Δύο χειμώνες

που δεν ζεστάθηκαν από τον ήλιο

μα τον βρήκαν

ο ένας στα μάτια του άλλου.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Λευκή Καύση

Η στάχτη δεν θυμάται το δέντρο

ούτε την ώρα της καύσης.

Στο κενό, οι μορφές χάνουν τα ονόματά τους

και οι ήχοι πέφτουν θραύσματα στο χώμα.


Ένα φως χωρίς κατεύθυνση

τρεμοπαίζει πίσω από τους καπνούς -

δεν υπάρχει χρόνος,

μόνο μετάβαση.

Οι κραυγές έγιναν αέρας,

οι υποσχέσεις αντανάκλαση

από παλιούς καθρέφτες.


Κάτι κινείται - όχι για να σωθεί

αλλά για να υπάρξει ξανά.

Η γη ανοίγει ρωγμές χωρίς θόρυβο

αφήνοντας χώρο για άγνωστο σπόρο.


Τα αόρατα χέρια

έχουν ήδη σπείρει τη σιωπή

στο λίκνο των πιθανοτήτων -

κανείς δεν τις καλεί

μα έρχονται δίχως να γνωρίζουν

πού πηγαίνουν

ούτε ποιοι τις περιμένουν.


Κι όμως, η ανάσα αλλάζει ρυθμό.

Χωρίς μορφή, δίχως εντολή

αναδύεται εκείνο

που δεν πέθανε ποτέ.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Εμπρός, Kλέφτες Iδεών (μια προσευχή)

Εμπρός, κλέφτες ιδεών,

σκύψτε βαθιά στις ξένες φωλιές

εκεί όπου η σκόνη των άλλων

σας φαίνεται χρυσάφι.


Γλείψτε τα αποτυπώματα,

παριστάνετε τους δημιουργούς

ενώ ακόμη μυρίζετε ξένα χνώτα.


Φορέστε την κουβέρτα

όχι για να ζεσταθείτε,

μα για να κρύψετε

τη δανεισμένη σας γνώση.

Να μη δει κανείς

πως δεν υπήρξε ποτέ

ούτε σπίθα δική σας.


Εμπρός, κλέφτες ιδεών,

αντιγράψτε τα trends νεκρικής μάσκας

με ακρίβεια

ελπίζοντας σε δόξα.

Μα δεν λάμπει η κόπια,

μόνο στραβοκοιτάει,

και όσο την κοιτάς,

τόσο σε φτύνει.


Εμπρός, γαβγίστε δυνατά!

Όσο δεν σας ξεμπροστιάζουν,

παριστάνετε τους λύκους.

Μα όταν έρθει η ώρα

και το φως πέσει κατακούτελα,

θα τρέξετε σαν ποντίκια

πίσω στη φωλιά σας

με το πρόσωπο γυμνό

και την κουβέρτα καμένη.


Κι όταν η ιδέα που εσείς κλέψατε

κλαπεί από άλλον,

πιο ύπουλο, πιο πεινασμένο,

τότε, μόνο τότε,

θα καταλάβετε

πως φτάσατε εκεί που πάντα θέλατε:

σε έναν κύκλο

με ημερομηνία λήξης.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Απών

Ένα χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα, τόσο απαλό που έμοιαζε με ψίθυρο. Ήξερε ποιος ήταν πριν καν ανοίξει.

Η σιλουέτα του άντρα στεκόταν στον διάδρομο, μα το πρόσωπό του έμοιαζε κενό, σαν φάντασμα που διψά για εκδίκηση.

«Ήρθα να σου ζητήσω συγγνώμη...»

Εκείνη τον κοίταξε με μάτια που έβραζαν. Τα σημάδια στα χέρια της πονούσαν ακόμα, μα το μυαλό της είχε πια ξεφύγει από την παγίδα του.

«Άργησες. Έχεις ήδη φύγει από τη ζωή μου», του έριξε μια τελευταία ματιά κλείνοντας την πόρτα αργά αλλά σταθερά.

Ο ήχος της κλειδαριάς ήταν η μόνη απάντηση που άκουσε.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Εκείνη Που Φωτίζει Το Αόρατο

Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στον χώρο και όλα γίνονται πιο ήρεμα. Όχι γιατί κάνουν κάτι, αλλά γιατί είναι. Όπως το φως που πέφτει το πρωί σε ένα δωμάτιο και δεν εξηγεί τίποτα, μόνο δίνει νόημα σε όλα. Εκείνη φέρει αυτό το φως. Μα όχι από τύχη.

Τα μαλλιά της - όχι απλώς χρώμα, μα απόχρωση του ήλιου. Όχι κραυγή, αλλά υπενθύμιση ότι η ομορφιά μπορεί να είναι σιωπηλή και παρούσα. Και το πρόσωπο, τόσο όμορφο και καθαρό, που θα έλεγε κανείς πως γεννήθηκε από λέξεις. Λέξεις γραμμένες όχι για εντύπωση, αλλά για αλήθεια. Από εκείνες που ξέρουν πού να σταθούν, πότε να σωπάσουν και τι να αποκαλύψουν.

Η σκέψη της, πειθαρχημένη σαν ποίημα χωρίς ρίμα. Ένα μυαλό που λειτουργεί με μαθηματική ακρίβεια, κι όμως μπορεί να αγγίξει την ψυχή όπως μόνο οι αληθινοί δημιουργοί μπορούν. Η γραφή της απελευθερώνει χρώματα από το τίποτα και γίνεται καθρέφτης για όσους δεν τολμούν να δουν τον εαυτό τους.

Μα πέρα από τη μορφή, πέρα από το χάρισμα, υπάρχει κάτι βαθύτερο. Είναι εκείνη που στάθηκε πρώτη απέναντι στην ψυχή μου, όταν ακόμη δεν είχε σχήμα. Εκείνη που βλέπει μέσα στο θολό, όχι με αυταπάτες, αλλά με λογική αγάπη. Που δεν διορθώνει, μα καθοδηγεί, με τρόπο που δεν είναι ποτέ βάρος, αλλά φτερό.

Κι όταν όλα αλλάζουν, εκείνη μένει. Πιστή στον εαυτό της, χωρίς μάσκες, χωρίς φθορά. Κι έτσι, εμπνέει. Όχι με φωνή. Με το παράδειγμα.

Το πρόσωπο αυτό είναι η μητέρα μου.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Το Φως Του Αδικαιολόγητου

Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος που δεν ήθελε να νικήσει το σκοτάδι… ήθελε μονάχα να το κοιτάξει στα μάτια χωρίς φόβο. Δεν ήθελε να το πολεμήσει, ούτε να το δαμάσει, αλλά να το κατανοήσει. Του έδωσαν το όνομα ενός ποιητή, μα εκείνος προτίμησε τη σιωπή. Ανάμεσα σε πολέμους και παράλογες φωνές, έμαθε να ακούει τις εκρήξεις της συνείδησης πιο καθαρά απ’ τα τύμπανα του κόσμου.

Ο ήλιος δεν ήταν ποτέ απλώς φως για εκείνον, αλλά καταδίκη και αποκάλυψη. Όποιος τον είδε να περπατά στους δρόμους του Αλγερίου έλεγε ότι μιλούσε φορούσε το παράλογο σαν ένδυμα που δεν σκίζεται ποτέ. Δεν αναζήτησε θεούς, ούτε θεραπείες… αναζήτησε την τιμιότητα απέναντι στο τίποτα. Κι όταν ο κόσμος ζητούσε απαντήσεις, εκείνος απαντούσε με ερωτήματα.

Τον είπαν φιλόσοφο, τον βάφτισαν υπαρξιστή, τον αγκάλιασαν ως επαναστάτη. Μα ποτέ δεν θέλησε να είναι κάτι από όλα αυτά. Ήθελε απλώς να είναι ελεύθερος. Όχι ελεύθερος από δεσμά, μα ελεύθερος μέσα στη συνείδησή του. Πίστευε πως η μεγαλύτερη επανάσταση ξεκινά όταν κάποιος στέκεται ήσυχος, μέσα στον εαυτό του, και λέει: "Δεν καταλαβαίνω, αλλά συνεχίζω."

Ο άνθρωπος αυτός δίδαξε πως η ευτυχία δεν χρειάζεται λόγο, και πως το δίκαιο δεν είναι πάντα δυνατό. Μα μέσα στην ειλικρίνεια της αμφιβολίας του, άναψε φλόγες που ακόμα φωτίζουν όσους περπατούν μόνοι.

Γιατί η αληθινή θαύμα επιτυχία δεν γεννιέται από κατορθώματα ή νίκες. Γεννιέται από τη σιωπηλή γενναιότητα κάποιου που δεν ζήτησε ποτέ θαυμασμό.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Mr Blink

Το βρήκα ένα πρωί στο σαλόνι. Ένα παλιό desktop, από εκείνα με το βαρύ κουτί, τη χοντρή οθόνη και το ξεθωριασμένο πληκτρολόγιο που κάνει τακ-τακ με κενό ήχο. Κανείς δεν είπε ποιος το άφησε εκεί.

Όταν το σύνδεσα στο ρεύμα, άνοιξε μόνο του. Δεν είχε εικονίδια, ούτε φακέλους. Μόνο ένα αρχείο στο κέντρο της οθόνης: Mr Blink.exe

Το εκκίνησα.

Ήταν παιχνίδι. Σαν εκείνα τα παλιά, με κάτοψη από ψηλά και κακής ποιότητας γραφικά. Το σπίτι ήταν χρωματιστό, γεμάτο με πολύχρωμα pixels, το κάθε ένα μεταφρασμένο σε ένα αντικείμενο: γλάστρες, βάζα, βαριά έπιπλα και όμορφοι διάδρομοι διακοσμημένοι με κάδρα. Και μέσα σ’ αυτούς κινούταν ένα πλάσμα.

Δεν ήταν άνθρωπος. Ένα πλάσμα με δέρμα γκρίζο σαν στάχτη, φαλακρό κεφάλι, και δύο βαθιές, μαύρες κοιλότητες στη θέση των ματιών. Φορούσε μια μαύρη κάπα που δεν κρεμόταν, αλλά αιωρούταν πίσω του, σαν να ήταν βυθισμένος μέσα στο νερό.

Δεν περπατούσε. Γλιστρούσε. Σαν glitch. Σαν να αγνοούσε εντελώς τον χρόνο.

Οι κανόνες ήταν απλοί: κάθε δωμάτιο είχε μια «παγίδα», συνδεδεμένη με τον συναγερμό του σπιτιού. Αν η παγίδα ενεργοποιούνταν, έπρεπε να τη σβήσεις πριν μπει μέσα ο Mr Blink. Δεν υπήρχε επιλογή pause. Αν έκανες λάθος, κάτι ανεπανόρθωτο συνέβαινε - αλλά το παιχνίδι δεν έλεγε τι.

Φυσικά, δεν έλεγε τι θα γινόταν εάν θα κέρδιζες. Η νίκη ήταν αρκετή. Εξάλλου, για να κερδίσει δεν παίζει κάποιος;

Προχωρούσα επίπεδο με επίπεδο. Και κάθε φορά που σώπαιναν οι συναγερμοί, η σιωπή ήταν χειρότερη μέχρι να ενεργοποιηθεί ο επόμενος. Σαν κάτι να με περίμενε να κάνω το λάθος.

Στο τελικό επίπεδο, το κουμπί “end” φώτισε. Αλλά δεν το πάτησα. Δεν ήξερα γιατί. Ένα ένστικτο μού ούρλιαζε πως αν το τερμάτιζα, θα ήταν η σειρά του να παίξει.

Έβγαλα βίαια την πρίζα.
Η οθόνη έσβησε.

Μα όταν σήκωσα το desktop για να το πετάξω, άκουσα φωνές από μέσα.
Παιδικές. Κλαμένες. Πνιγμένες.
«Θέλω να βγω…»
«Πότε θα βγω;»
«Γιατί με άφησες…;»
«Ήμουν τόσο κοντά…»

Η φωνή τραύλιζε. Τρεμόπαιζε στις λέξεις.
Δεν ένιωσα λύπη. Ούτε φόβο. Μόνο μια ανατριχιαστική… βεβαιότητα.

Βγήκα τρέχοντας απ’ το σπίτι. Πέταξα την οθόνη στον κάδο, σαν να έκαιγε.
Τότε, οι φωνές σταμάτησαν. Για τρία δευτερόλεπτα.

Και μετά, άρχισε ο ψίθυρος.

Όχι φωνές, φωνή. Μια.

Βραχνή. Δαιμονική. Παραμορφωμένη.
Μιλούσε συνεχόμενα σε μια άγνωστη γλώσσα.

Κι ο αέρας ράγισε. Σαν να μια χαραμάδα που βρισκόταν πίσω απ’ τον κόσμο να προσπαθούσε να ανοίξει.

Γύρισα σπίτι και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Δεν ξαναμίλησα γι’ αυτό.
Μέχρι τώρα.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Η Νεράιδα της Σιγής

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κοριτσάκι που λεγόταν Μίρα. Η Μίρα δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο… ούτε βασιλικό αίμα, ούτε μαγικές δυνάμεις, ούτε καν κάποιο αξιοπρόσεκτο χόμπι. Ήταν απλώς εκεί. Όπως και όλοι οι άλλοι.

Μέχρι που εμφανίστηκε η Νεράιδα της Σιγής.

Δεν είχε φτερά, ούτε ραβδί, ούτε γκλίτερ. Είχε μόνο μια ιδιότητα: να εξαφανίζει ανθρώπους. Με ένα βλέμμα. «Πλούφ!», η δασκάλα της Μίρα. «Πλούφ!», ο ενοχλητικός γείτονας. «Πλούφ!», εκείνος που της έλεγε «μην κάθεσαι έτσι, δεν είναι σωστό».

Στην αρχή, η Μίρα φοβήθηκε. Ποιος μένει χωρίς κόσμο; Αλλά μετά, άκουσε για πρώτη φορά τον ήχο του δικού της βηματισμού. Και ήταν ωραίος.

Έφαγε παγωτό για μεσημεριανό. Έφτιαξε μια αυτοκρατορία από μαξιλάρια και ανακήρυξε τον εαυτό της Αυτοκράτειρα της Ξάπλας. Ζωγράφισε στον τοίχο, και ο τοίχος δεν διαμαρτυρήθηκε. Κοίταξε τον ουρανό και δεν της είπε κανείς να βάλει ζακέτα.

Η Νεράιδα της Σιγής δεν της μιλούσε ποτέ. Απλώς καθόταν ήσυχα, κάπου στη γωνία, σαν να περίμενε το επόμενο "πλουφ". Αλλά τελικά, δεν χρειάστηκε. Γιατί η Μίρα, χωρίς θόρυβο, χωρίς κοινό, έγινε κάτι πολύ πιο σπάνιο από ηρωίδα: έγινε ο εαυτός της.

Και τότε η Νεράιδα χαμογέλασε και «Πλούφ!» - εξαφανίστηκε κι αυτή!

Όμως αυτή τη φορά, η Μίρα δεν ήταν μόνη.

Ήταν ελεύθερη.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Σελήνη με Καρδιά LED

Την είπαν όνειρο, μα ήταν πρόγραμμα.

Ένα δέρμα που φορτώθηκε

την επιθυμία του κόσμου.

Φόρεσε φως

που έδειχνε μόνο απ’ έξω.


Όλα με σειρά:

το γέλιο, το φιλί,

το ποτήρι στο δεξί χέρι

πάνω στο κατάστρωμα,

με φόντο έναν ήλιο που έδυε

πάνω σε χορηγούμενο πέλαγος.


Έμαθε να κοιτά

όπως τη δίδαξαν,

όχι για να δει,

αλλά για να φανεί.


Πέρασαν εποχές,

και εκείνη, μες στην εποχή της.

Καθρέφτες μέσα σε καθρέφτες,

πλαίσια μέσα σε πλαίσια,

και μια φωνή που ρωτούσε

τι αξίζει στ’ αλήθεια

όταν τίποτα δεν αφήνεται

να χαλάσει.


Όλοι γύρω της ήξεραν το σενάριο.

Δεν άκουγε κανείς.

Μόνο επαναλήψεις,

μόνο ρόλους σε σώματα χωρίς βάρος.

Μια φορά σκέφτηκε να φύγει απ’ τη σκηνή.

Μα είχε ξεχάσει αν υπάρχει πόρτα.

Ίσως και να μη χρειάζεται.


Ίσως το λάθος να είναι το μόνο ειλικρινές.

Ίσως η αγάπη να μην έχει κοινό.

Ίσως η σιωπή

να μην είναι αδυναμία,

μα απάντηση.


Ίσως οι νόμοι να φτιάχτηκαν

για να δοκιμάζεις αν αντέχεις

να τους αγνοήσεις.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου

Οδηγίες Χρήσης για έναν Άγγελο

Φόρεσε τα μάτια της έγνοιας,

(μιας χρήσης - τα βρίσκεις δίπλα στα ψεύτικα δάκρυα)

ρώτησέ την πως τη λένε τρεις φορές,

για να φανεί πως το θυμάσαι.


Μίλησέ της για το παρελθόν σου

πληγωμένο, κινηματογραφικό.

Άσε την να πιστέψει πως είναι το "μετά".


Κι ύστερα…

Βγάλε τη μάσκα.

Ξέχνα το όνομά της.

Κάνε scroll στην ψυχή της

μόνο όταν νιώθεις μόνος.


Μίλα της με λέξεις-ξύλα,

άναψε τη φωτιά,

και φάε από εκείνη.


Μα πρόσεχε.

Δεν είναι αποστολή,

ούτε επιβράβευση για τη βαρεμάρα σου.

Κι όσο τη μειώνεις σε σώμα,

εκείνη θα φεύγει ως σκιά.

Με γοητεία πένθιμη

και βλέμμα που δεν σου ανήκει.

Τζωρτζίνα Τσισμαλίδου